Εισήγηση της συνέλευσης no lager στη θεσσαλονίκη για την εκδήλωση που διοργανώθηκε από τις Τρεις Γέφυρες στις 28/05/15

1.

Οι μεταναστευτικές ροές από τη βόρεια αφρική και την ασία έχουν αυξηθεί σημαντικά. Πράγμα όμως που ισχύει μόνο συγκριτικά με τα τελευταία 2 χρόνια, καθώς πριν μερικά χρόνια είχαμε επίσης μεγάλες μεταναστευτικές ροές προς την ευρώπη. Η αύξηση αυτή μπορεί να αποδοθεί στις πολεμικές συρράξεις, οι οποίες ακολούθησαν μετά την αραβική άνοιξη στη Β. αφρική. Βέβαια τα παραπάνω δεν οφείλονται μόνο σε ενδογενείς παράγοντες αυτών των χωρών. Η αλήθεια είναι ότι έχει βάλει και η ευρώπη το χεράκι της. Χειραγώγηση και ανατροπή καθεστώτων, γενικευμένο “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” με ταυτόχρονη χρηματοδότηση και εξοπλισμό εξτρεμιστικών οργανώσεων, αφαίμαξη των φυσικών πόρων και στήσιμο ολόκληρων επιχειρήσεων βασισμένων στο ξεζούμισμα του ντόπιου φθηνού εργατικού δυναμικού, είναι μόνο κάποιες από τις βίαιες πρακτικές διείσδυσης του δυτικού κόσμου στις χώρες αυτές και στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής (ιράκ, συρία, αφγανιστάν).

Οι κύριοι δρόμοι των μεταναστών/στριών προς την ευρώπη είναι πλέον οι θαλάσσιοι, κυρίως προς ιταλία και προς τα νησιά του αιγαίου. Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, όπως το κλείσιμο των μαροκινο-ισπανικών συνόρων, το “στένεμα” των χερσαίων συνόρων μέσω έβρου (βλ. φράχτης), αλλά και σε διάφορους οικονομικούς παράγοντες που σχετίζονται με το λαθρεμπόριο. Μέχρι πρότινος η διάσχιση των θαλάσσιων συνόρων γινόταν κατά κύριο λόγο με αυτοσχέδιες βάρκες, σχετικά μικρής χωρητικότητας. Μετά από συμφωνία όμως του ιταλικού κράτους με την εε, η οποία αντικατέστησε μια επιχείρηση που είχε ως στόχο τη διάσωση στην περιοχή της Μεσογείου με μία άλλη επιχείρηση η οποία έχει ως προτεραιότητα τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων, η διέλευση με αυτό τον τρόπο δυσκόλεψε σημαντικά. Το αποτέλεσμα είναι οι μετανάστριες να στρέφονται κυρίως σε μεγαλοδουλέμπορους, και η μεταφορά να γίνεται πλέον με πλοία μεγαλύτερης χωρητικότητας στα οποία συχνά στοιβάζονται μέχρι και 1000 άτομα υπό άθλιες συνθήκες, αυξάνοντας σημαντικά την επικινδυνότητα του ταξιδιού. Έτσι στο πρώτο μόνο τετράμηνο του 2015 οι νεκροί μετανάστες στα θαλάσσια ευρωπαϊκά σύνορα έχουν ξεπεράσει τους 1750.

Σημαντικό σε αυτό το σημείο είναι να πούμε ότι αυτό που έχει αυξηθεί ραγδαία δεν είναι τόσο οι ίδιες οι μεταναστευτικές ροές, όσο η αναλογία των θανάτων και τα κέρδη των κυκλωμάτων δουλεμπορίου, τα οποία προσχηματικά μόνο αποτελούν το στόχο της εε. Οι δουλέμποροι, η μαφία – από τη μανωλάδα μέχρι την ιταλία – και τα κράτη – από την αστυνομία και το λιμενικό μέχρι και τις δικαστικές αρχές – δεν παύουν να συνεργάζονται για την ολοένα και πιο επικερδή εκμετάλλευση των ροών, επιβεβαιώνοντας τη στενή επικοινωνία μεταξύ “νόμιμου” και “παράνομου” κεφαλαίου.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι πνιγμοί μεταναστών αυξάνονται στις περιοχές όπου η ευρώπη επιτηρεί αυστηρότερα τα σύνορα της, πράγμα που ακυρώνει οποιαδήποτε ψευδαίσθηση μπορεί να υπήρχε ως προς τις προθέσεις της. Αυτό που τελικά οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο είναι λοιπόν η ευρωπαϊκή συνοριακή/μεταναστευτική πολιτική. Κατ’ επέκταση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνθήκη που δολοφονεί μετανάστες κατά συρροή είναι τα ίδια τα σύνορα καθώς με το να “παρανομοποιούν” ανθρώπους των οποίων η μόνη λύση είναι η μετανάστευση, ουσιαστικά νομιμοποιούν το θάνατό τους.

Την Κυριακή 19/4/2015 όλη η ευρώπη φάνηκε να συγκλονίζεται από την είδηση της ανθρώπινης τραγωδίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 800 ανθρώπους – με μια βδομάδα πριν να έχει προηγηθεί ένα ακόμα ναυάγιο με 400 νεκρούς. Αναμφίβολα αυτό που άγγιξε την ευαίσθητη χορδή των ανθρωπιστικών οργανώσεων, των ευαισθητοποιημένων ευρωπαίων πολιτών και της ευρώπης-φρούριο δεν ήταν άλλο από τη μαζικότητα του θανάτου. Θέλοντας να προτάξει το ανθρωπιστικό της προσωπείο, η ευρώπη κάλεσε έκτακτη σύνοδο στις βρυξέλλες. Μετά τη σύνοδο, παρουσιάστηκε σχέδιο δράσης 10 σημείων από τον Αβραμόπουλο, που υιοθετήθηκε από τους υπουργούς εσωτερικών και εξωτερικών της εε. Οι λύσεις που προτάθηκαν συνοψίζονται σε αύξηση των πόρων που διατίθενται στην επιχείρηση “Τρίτων” της Frontex, περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων και εντατικοποίηση της φύλαξής τους, δυνατότητα άμεσης επέμβασης στις “τρίτες χώρες”, εν είδει “στοχευμένης ενέργειας”, με πρόφαση την καταστροφή δουλεμπορικών πλοίων και σε ακόμα εντονότερο στιγματισμό των μεταναστριών με τη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και βίαιων απελάσεων στα πλαίσια “ταχείας επιστροφής”. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η σημαντικότατη πρόταση για επέκταση της περιοχής ευθύνης της Frontex που ως τώρα περιοριζόταν στα 30 μίλια από τις ιταλικές ακτές. Η πρακτική αυτή αποσκοπεί εν τέλει στη μεταφορά των θαλάσσιων συνόρων στις αφρικανικές και ασιατικές ακτές.

Τα δάκρυα και τα άμεσα αντανακλαστικά είναι μόνο το ανθρωπιστικό προσωπείο που θέλει να επιδείξει η ευρώπη. Εξετάζοντας ακόμα και τα ίδια τα σημεία που προτείνονται ως τρόποι επίλυσης της ανθρωπιστικής κρίσης στη μεσόγειο, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι προτεραιότητα είναι ουσιαστικά η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της φύλαξης των συνόρων παρά η διάσωση των μεταναστών. Οι μεταναστευτικές πολιτικές άλλωστε δε στήνονται με βάση δυο ναυάγια, αλλά με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου στην ευρώπη. Και το κεφάλαιο αυτή τη στιγμή δε χρειάζεται επιπλέον εργατικό δυναμικό, χρειάζεται να πειθαρχήσει περισσότερο το ήδη υπάρχον του. Αναδιαρθώνοντας λοιπόν την αντιμεταναστευτική πολιτική με τον τρόπο που αναφέραμε παραπάνω προσπαθεί να πετύχει και τα δυο. Όσοι περισσεύουν ας πνιγούν στη θάλασσα, ή στην καλύτερη (και εδώ φοράει το ανθρωπιστικό της πρόσωπο) θα απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους, αν βέβαια καταφέρουν ποτέ να ξεφύγουν από αυτές, μιας και το σχέδιο είναι ουσιαστικά η φύλαξη των συνόρων να ξεκινά στις ακτές των χωρών γύρω απ’ την ευρώπη.

Το έργο της έκτακτης συνόδου κορυφής το έχουμε ξαναδεί άλλωστε. Η εικόνα της τελευταίας συνόδου προσιδιάζει σε κάτι που έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, μετά το πρώτο μεγάλο δυστύχημα νότια της λαμπεντούζα τον Οκτώβριο του 2013. Και τότε η εε είχε αντιδράσει παρομοίως, εκφράζοντας προς τα έξω αρχικά μια ανθρωπιστική ρητορική και μιλώντας για την ανάγκη λήψης μέτρων διάσωσης των μεταναστριών, ενώ αυτό που προωθήθηκε και τότε ήταν η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της φύλαξης των συνόρων. Φαίνεται λοιπόν ότι η εε χρησιμοποιεί εργαλειακά τα ναυάγια, ώστε να συνεχίζει ακάθεκτη την αναδιάρθρωση της μεταναστευτικής της πολιτικής.

Για το λόγο αυτό η εε έχει σταθερές δομές που ασχολούνται με το μεταναστευτικό και μεταβάλει συνεχώς την πολιτική της με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου, χρησιμοποιώντας κάθε φορά τις εκάστοτε καταστάσεις με τρόπο τέτοιο ώστε να στηρίξει τις μεταβολές αυτές. Έτσι συνέβη με τους πνιγμούς στη μεσόγειο. Έτσι συμβαίνει και με το φαινόμενο του τζιχαντισμού. Στην περίπτωση αυτή το κάνει προσπαθώντας να περάσει το μήνυμα πως “κάθε μετανάστης και ένας εν δυνάμει τζιχαντιστής”, δημιουργώντας έτσι έναν νέο εξωτερικό εχθρό από τον οποίο πρέπει να προστατευτούμε, ώστε να μη διεισδύσει στην ασφαλή μας κοινωνία. Η δαιμονοποίηση αυτή των μεταναστών αποσκοπεί στην επίτευξη της απαραίτητης, για την ανεμπόδιστη κυκλοφορία του κεφαλαίου, εθνικής συνοχής καθώς και τη δημιουργία φοβικού κλίματος εντός του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού, ώστε αυτό να πειθαρχήσει περισσότερο.

2.

Η ελληνική πραγματικότητα για τους μετανάστες δε διαφέρει πολύ, μιας και η ελλάδα είναι και αυτή – μαζί με την ιταλία – κύρια χώρα εισόδου στην ευρώπη. Συμμετέχει έτσι ενεργά σε όλα τα αντιμεταναστευτικά προγραμματα της εε, διαδραματίζοντας συχνά κεντρικό ρόλο σε αυτά. Τι θα πει αυτό επί του πρακτέου? Ότι η ζεστή ελληνική φιλοξενία προσφέρει δύο ενδεχόμενα στους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα. Θάνατο και εγκλεισμό. Είτε αφήνονται να πνιγούν στα γαλαζοπράσινα νερά του αιγαίου (με περιπτώσεις μάλιστα που όχι απλά δε διασώθηκαν, αλλά οι βάρκες τους εμβολίστηκαν απ’ τα ίδια τα σκάφη του ελληνικού λιμενικού), είτε (όσους καταφέρουν να φτάσουν σε στεριά) τους περιμένει ο εγκλεισμός στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και από αυτά έχουμε ακόμα αρκετά….

Ήταν πολλοί αυτοί που τώρα με την -πρώτη φορά αριστερή- κυβέρνηση συριζανέλ άρχισαν να ελπίζουν. Να ελπίζουν διάφορα, μεταξύ άλλων και το ότι ο σύριζα θα κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ελπίδα αυτή οδήγησε σε μια στενή παρακολούθηση των ανακοινώσεων του σύριζα, με αποτέλεσμα πολλοί – όταν έγινε πια ορατό ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα κλείσουν – να επικεντρώνουν το λόγο τους στην “κωλοτούμπα” του σύριζα. Το σημαντικό όμως δεν είναι τι λέει και ξελέει ο κάθε σύριζα, αλλά να καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί το κράτος. Και σαν δομή που υπάρχει μόνο μέσα στον καπιταλισμό, δεν μπορεί να στραφεί εναντίον του, παρά μόνο να συμβάλει στη συνέχιση του, έχοντας έτσι μόνο περιορισμένη δυνατότητα παρέμβασης στην οικονομία. Και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομία, καθώς ο ρόλος τους – μεταξύ άλλων – είναι να πετάνε ένα κομμάτι του εργατικού δυναμικού έξω απ’ την εργασία καθώς και να λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες για μετανάστες εργάτες/τριες που θέλουν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα. Και γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να διατηρηθούν.

Ήδη από τις πρώτες βδομάδες διακυβέρνησης του συριζα, ένας μετανάστης κρατούμενος στην αμυγδαλέζα πεθαίνει λόγω αδιαφορίας της αστυνομίας για την υγεία του καθώς έπασχε από χρόνιες παθήσεις. Τις επόμενες μέρες δυο ακόμα μετανάστες αυτοκτονούν, ο ένας στα κρατητήρια αλλοδαπών θεσ/νίκης και ο άλλος στην αμυγδαλέζα. Περιστατικά που δεν μπορούσαν παρά να εξαναγκάσουν το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης να βγει ξανά στην επιφάνεια και τον Πανούση όπως και κάποιες οργανώσεις να επισκεφτούν την αμυγδαλέζα ώστε να δημοσιοποιήσουν με τους πλέον θεαματικούς όρους, τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν εντός του στρατοπέδου. Μετά την επίσκεψή του, ξεκίνησαν οι δηλώσεις περί κλεισίματος των στρατοπέδων και κυρίως της αμυγδαλέζας για συμβολικούς λόγους. Επίσης, δίνεται μια διορία 100 ημερών μέχρι το κλείσιμο, ώστε και οι μετανάστες να υπομείνουν λίγο ακόμα. Κάποιες μέρες μετά ένας ακόμα μετανάστης βρίσκεται νεκρός στα κρατητήρια του α.τ. Κηφισιάς αφού οι μπάτσοι αρνούνταν να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο αν και παραπονιόταν για την υγεία του. Η λίστα κρατικών δολοφονιών όλο και μεγαλώνει, παρ’ ότι οι καινούριοι του εκπρόσωποι σπεύδουν να μοιράσουν ελπίδες. Παράλληλα, η σταδιακή απελευθέρωση μεταναστών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεκινάει, με την προϋπόθεση της δήλωσης μόνιμης κατοικίας καθώς και της παρουσίας τους δυο φορές το μήνα σε α.τ.

Προφανώς η μερική απελευθέρωση μεταναστών δε μας καθησυχάζει καθώς οι ίδιοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε ένα τρομοκρατικό καθεστώς εντός του οποίου αναγκάζονται κάθε στιγμή να αποδεικνύουν τη νομιμότητα της ύπαρξής τους. Επίσης, η απελευθέρωση μεταναστών σήμανε ταυτόχρονα την επαναφορά μιας άλλης ρητορικής από τα μμε , ίδιας με αυτή που παλιότερα είχαμε ακούσει από Χρυσοχοϊδη, Δένδια κλπ που δηλώνει πως “χωρίς ιατρικές γνωματεύσεις, κατοικία ή επάγγελμα θα ξαναγεμίσουν τους δρόμους της αθήνας απειλώντας έτσι τη δημόσια υγεία και ασφάλεια των πολιτών”.

Στον αντίποδα, όσοι μετανάστες βρίσκονται ακόμα εντός των στρατοπέδων, δε μένουν παθητικοί θεατές του λόγου που αναπτύσσεται γύρω από τις ζωές τους, ούτε του εγκλεισμού τους. Αγωνίζονται με όποια μέσα έχουν διεκδικώντας το αυτονόητο της ελευθερίας τους. Στις 17 Μάρτη, πάνω από 300 έγκλειστοι μετανάστες στο στρατόπεδο της Κορίνθου ξεκινάνε απεργία πείνας για τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν. Στις 19 Μάρτη, ανήλικοι πραγματοποιούν απεργία πείνας στο κρατητήριο της Λητής όπου βρίσκονταν, αφού είχαν μεταφερθεί εκεί από την αμυγδαλέζα στα πλαίσια του μηντιακού “αδειάσματός” της, απαιτώντας την ελευθερία τους. Κάποιες μέρες μετά, απεργία πείνας ξεκινούν και μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παρανεστίου, διεκδικώντας και αυτοί την ελευθερία τους. Στις 24 Μαρτίου στο στρατόπεδο της Κορίνθου 6 μετανάστες ανεβαίνουν στην ταράτσα ως αντίδραση στον εγκλεισμό τους και απειλούν να πηδήξουν. Σε συνδυασμό με τις απεργίες πείνας και τις δράσεις των μεταναστών πραγματοποιούνται διάφορες δράσεις αλληλεγγύης σε Πάτρα, Μυτιλήνη, Κόρινθο, Ξάνθη, Παρανέστι, Αθήνα, Θεσσαλονίκη.

Παρά την απελευθέρωση κάποιων μεταναστών, η κρατική αντιμεταναστευτική πολιτική εξακολουθεί ανεμπόδιστη την πορεία της, στοιβάζοντας μετανάστες σε στρατόπεδα, κρατητήρια ή βυθίζοντάς τους στον πάτο της θάλασσας. Η διαχείρισή τους μπορεί να αλλάζει εν μέρει, αλλά στον πυρήνα της παραμένει ίδια: εξόντωση ή διατήρηση σε καθεστώς εγκλεισμού αφού αποτελούν παράνομες υπάρξεις. Οι μετανάστες είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, αντιμετωπίζονται αφενός ως επικείμενος κίνδυνος (αύξηση εγκληματικότητας, τζιχαντισμός κτλ.) και αφετέρου ως πρόβλημα που εναποτίθεται στα χέρια ποικίλων ΜΚΟ και ανθρωπιστικών οργανώσεων προς επίλυση.

3

Τέσσερις μήνες «αριστεροδεξιάς» κυβέρνησης και η αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους φαίνεται στην ουσία της απαράλλακτη. Αυτός και μόνο είναι ένας καλός λόγος για να μην κατηγορούμε μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά να βλέπουμε την πολιτική του ελληνικού κράτους ως διαδικασία που έχει συνέχεια, ασχέτως εκλογικών αποτελεσμάτων. Την ίδια συνέχεια επιδεικνύει και η στάση της ελληνικής κοινωνίας, καθώς ο διάχυτος ρατσισμός εντός της είναι αυτός που νομιμοποιεί την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τις διάφορες αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τους διαχωρισμούς μεταξύ μας. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο, μεταξύ άλλων, να επιτεθούμε σ’ όλες αυτές τις αφηγήσεις (και τους φορείς τους). Έχοντας απορρίψει εξαρχής τα παρανοϊκά παραληρήματα αισιοδοξίας από την κυβερνητική αλλαγή, παραμένουμε επικεντρωμένοι στις αρχικές στοχεύσεις που είχε θέσει η συνέλευση: την επικοινωνία των περιεχομένων μας και τη δικτύωση με τους απαγορευμένους /ες μετανάστες και τις μετανάστριες. Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε έξω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης στους αγώνες των έγκλειστων και δε θα σταματήσουμε να διαδηλώνουμε στην πόλη για να προπαγανδίσουμε πως στόχος μας δεν είναι τίποτα λιγότερο από το γκρέμισμα όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Συνέλευση no lager στη θεσσαλονίκη

Μάιος 2015

………………………………………………………………………………………………………………………..

Γεμίσανε οι θάλασσες κορμιά μεταναστών,

είναι οι ευρωπαίοι φονιάδες των λαών;

Την Κυριακή 19/4/2015 όλη η Ευρώπη φάνηκε να συγκλονίζεται από την είδηση της ανθρώπινης τραγωδίας που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 800 ανθρώπους – με μια βδομάδα πριν να έχει προηγηθεί ένα ακόμα ναυάγιο με 400 νεκρούς, κάτι που ανάγει τον αριθμό των θυμάτων σε πάνω από 1200. Αναμφίβολα αυτό που άγγιξε την ευαίσθητη χορδή των ανθρωπιστικών οργανώσεων, των ευαισθητοποιημένων ευρωπαίων πολιτών και της Ευρώπης-φρούριο δεν ήταν άλλο από τη μαζικότητα του θανάτου. Προφανώς το να πνίγονται 1200 άνθρωποι είναι πιο συγκλονιστικό από μεμονωμένους θανάτους σε σύνορα, ξυλοδαρμούς σε κρατητήρια, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθημερινά φασιστικά πογκρόμ από κράτος και παρακράτος και άλλα μικροναυάγια. Εξάλλου πόσο μπορεί να βαρύνουν τη συνείδηση της πολιτισμένης Ευρώπης οι τρεις αυτοκτονίες μεταναστών σε κρατητήρια (Λητή, Αλλοδαπών Θεσ/νίκης, Αμυγδαλέζα) τον περασμένο Φλεβάρη, ο χυδαίος βιασμός μετανάστη στη Ρόδο από φασίστες, οι 14 άνθρωποι που πατήθηκαν από τρένο καθώς περνούσαν τα σύνορα της Μακεδονίας;

Την ώρα που αυτά και χειρότερα συμβαίνουν η συνείδηση παραμένει καθαρή καθώς το υποκείμενο αυτών των τραγωδιών δεν αποτελεί παρά μια παρανομοποιημένη ύπαρξη. Ο μετανάστης μοιάζει να μην υφίσταται ως άνθρωπος πριν από το γεγονός της μετανάστευσής του – ποιό μπορεί άραγε να οριστεί ως το χωροταξικό όριο, κατά τη διάσχιση των συνόρων, στο οποίο η ταυτότητα του ανθρώπου-πρόσφυγα μετατρέπεται σε αυτήν του μετανάστη-παραβάτη; Δεν είναι τυχαία η κατασκευή “λαθρομεταναστών” καθώς ο όρος του λαθραίου φέρει το στίγμα της παρανομίας, επενδύοντας τη μετανάστευση με μεταφορικά σχήματα περί επικινδυνότητας και αναγιγνώσκοντάς την ως πρόβλημα. Εξάλλου, η διάσχιση των συνόρων νοηματοδοτείται ως κατεξοχήν παράνομη ακριβώς για να συγκαλύψει τα διαρκή εγκλήματα που διαπράττει η Ευρώπη στις χώρες των μεταναστών. Χειραγώγηση και ανατροπή καθεστώτων, γενικευμένο “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” με ταυτόχρονη χρηματοδότηση και εξοπλισμό εξτρεμιστικών οργανώσεων, αφαίμαξη των φυσικών πόρων και στήσιμο ολόκληρων επιχειρήσεων βασισμένων στο ξεζούμισμα του ντόπιου φθηνού εργατικού δυναμικού.

Και αφού η Ευρώπη τέλειωσε με τους μελοδραματισμούς της, έσπευσε να βρει “λύσεις” να προλάβει το επόμενο κακό, ώστε οι δολοφονίες που θα ακολουθήσουν να μη μολύνουν το ευρωπαϊκό έδαφος. Οι λύσεις αυτές συνίστανται σε περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων και εντατικοποίηση της φύλαξής τους, δυνατότητα άμεσης επέμβασης στις “τρίτες χώρες”, εν είδει “στοχευμένης ενέργειας”, με πρόφαση την καταστροφή δουλεμπορικών πλοίων και σε ακόμα εντονότερο στιγματισμό των μεταναστών με τη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και βίαιων απελάσεων στα πλαίσια “ταχείας επιστροφής”. Τα τείχη υψώνονται και τα σύνορα επεκτείνονται και εξωτερικεύονται με τη δημιουργία κέντρων παροχής ασύλου σε χώρες εκτός ΕΕ. Άλλωστε τώρα που φτάνει και η τουριστική σεζόν το θέαμα ξεβρασμένων πτωμάτων στις παραλίες είναι μάλλον λίγο απωθητικό για τους τουρίστες. Έτσι κι αλλιώς προτεραιότητα δεν ήταν ποτέ η διάσωση των μεταναστών αλλά η φύλαξη των συνόρων.

Αυτό που αναγνωρίζουμε σε αυτή τη συνθήκη είναι ένας συνεχής πόλεμος ενάντια στους μετανάστες με την αλλεπάλληλη χάραξη συνόρων και το διαρκές ανθρωποκυνηγητό μέσα και έξω από αυτά. Ένας πόλεμος που φαινομενικά στρέφεται εναντίον των διακινητών, ενώ στην ουσία του αναπαράγει το δουλεμπόριο, εγκλωβίζοντας τους “χωρίς χαρτιά” ανάμεσα σε μια εξάμηνη αναστολή της απέλασης και πλήρη αδυναμία απόκτησης των χαρτιών, κλείνοντας έτσι το μάτι στους διακινητές. Αντιλαμβανόμαστε την Ευρώπη-φρούριο όχι ως τόσο απροσπέλαστη τελικά, αλλά ως ένα “βιοφίλτρο” που επιτρέπει τη διέλευση όσων μπορεί να εκμεταλλευτεί, υποτιμώντας στον πιο ακραίο βαθμό τη ζωή τους, καθιστώντας τη μη αξιοβίωτη. Απέναντι σε όλα αυτά θεωρούμε αυτονόητη τη δυνατότητα για ελεύθερη μετακίνηση και την παροχή χαρτιών σε όλους τους μετανάστες.

Οι πνιγμοί στο αιγαίο είναι πόλεμος ενάντια στους μετανάστες.

Στεκόμαστε αλληλέγγυες στους μετανάστες εντός και εκτός των συνόρων.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Συνέλευση No Lager στη Θεσσαλονίκη

………………………………………………………….

Αλληλεγγύη στους μετανάστες απεργούς πείνας στο Παρανέστι

Έχουν περάσει λίγες εβδομάδες από τότε που η ελληνική κοινωνία ξαναέπεσε από τα σύννεφα αντικρύζοντας (μέσα από τα μίντια) τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Από τότε πλήθος δημοσιογράφων και ανθρωπιστικών οργανώσεων έχουν σπεύσει να καταδικάσουν τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν πίσω από τα κάγκελα των κέντρων κράτησης μεταναστών, ενώ ο νέος υπουργός των μπάτσων Πανούσης δηλώνει παντού την πρόθεσή του να τα κλείσει… ή τέλος πάντων να τα σουλουπώσει.

Δεν αρκεί να πούμε ότι όλη αυτή η κλάψα είναι υποκριτική, ειδικά από τη στιγμή που η κυβερνοαριστερά προεκλογικά διατυμπάνιζε πως «με τους μετανάστες υπήρχε πρόβλημα» κλείνοντας το μάτι στον ελληνικό ρατσιστικό βούρκο που πήγαινε προς την κάλπη. Κρίνοντας τις, ως αυτό που πραγματικά είναι, οι «ανθρωπιστικές» προτάσεις για το πρόβλημα, συνεχίζουν να καταφάσκουν στη διαχείριση μιας υποτιμημένης/πλεονάζουσας ζωής και δεν αντιπαρατίθενται στην ουσία της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Και δεν το κρύβουν, αφού τα βασικά επιχειρήματα όσων προωθούν τον εξωραϊσμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι ο διεθνής διασυρμός της χώρας και τα πρόστιμα που καταβάλλονται για την μη τήρηση των προδιαγραφών λειτουργίας τους.

Πίσω από τις, εκ του ασφαλούς, καταγγελίες, η συνθήκη του εγκλεισμού παραμένει το ίδιο βασανιστική για αυτούς που την βιώνουν. Οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες εντός των στρατοπέδων και των κρατητηρίων συνέχιζουν να υπενθυμίζουν στους έγκλειστους μετανάστες αυτό που ευθαρσώς δήλωνε ο πρόεδρος του σύριζα, ότι «το κράτος έχει συνέχεια». Συνέχεια στις δολοφονίες… Γιατί κάθε αυτοκτονία μπροστά στην απόγνωση που προκαλεί ο εγκλεισμός, κάθε θάνατος που προκαλείται από την εσκεμμένη αδιαφορία των ανθρωποφυλάκων για όσους πάσχουν από κάποια ασθένεια είναι δολοφονίες με όλη την σημασία της λέξης.

Απέναντι στους ελιγμούς και τις υποσχέσεις του σύριζα, οι μετανάστες δεν καταλαβαίνουν από «αλλαγές» και «ελπίδες που έρχονται». Δεν συμβιβάζονται ούτε με μια “ανθρωπιστική” κράτηση 6 μηνών ούτε με την εξίσου “ανθρωπιστική” 6μηνη αναστολή της απέλασής τους.

Από τις 23 Μαρτίου 23 μετανάστες, έγκλειστοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Παρανεστίου Δράμας, πραγματοποιούν απεργία πείνας. Αιτήματά τους είναι η άμεση απελευθέρωση και η νομιμοποίησή τους. Αναγνωρίζοντας ως παράλογη και άδικη τη συνθήκη της κράτησής τους δεν δέχονται να παραμένουν φυλακισμένοι περιμένοντας την όποια διαδικασία χορήγησης χαρτιών. Αυτή τη στιγμή στο Παρανέστι είναι φυλακισμένοι 210 μετανάστες και περίπου 80 ανήλικοι, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας που “αντιμετωπίζονται” μόνο με παυσίπονα.

Διεκδικούν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και ξεκινούν τον αγώνα τους στηριζόμενοι στις δυνάμεις τους αλλά και στην έμπρακτη αλληλεγγύη του κινήματος που οφείλει να σταθεί αποφασιστικά δίπλα τους. Είναι οι ίδιοι που μας καλούν να χτίσουμε μια κοινότητα αγώνα μαζί τους ενάντια σε ό,τι μας διαιρεί και μας καταπιέζει.

Όλες αυτές τις ημέρες οι μετανάστες απεργοί πείνας δέχονται συνεχώς απειλές και καψόνια από τους δεσμοφύλακές τους. Απειλές ότι θα τους σκορπίσουν σε διαφορετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακράτηση αντικειμένων και χρημάτων που τους στέλνουν φίλοι τους απ’ έξω με τον εκβιασμό ότι θα τους τα δώσουν μόνο εάν σταματήσουν την απεργία πείνας, αδιαφορία από το γιατρό του στρατοπέδου για την επιβάρυνση της υγείας τους λόγω της απεργίας πείνας. Εν τω μεταξύ οι αυτοτραυματισμοί μεταναστών που δεν αντέχουν πλέον την κράτησή τους αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Φυσικά δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο στρατόπεδο που οι μετανάστες εξεγείρονται. Στις 16.3 πάνω από 300 μετανάστες έκαναν απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, ενώ από τις 09.3 γίνονται μαζικές απεργίες πείνας σε 7 στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μ. Βρετανία.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια από την προηγούμενη δεκαετία, συμβάλλοντας με διαφορετικό τρόπο ανά περίοδο, ανάλογα με τις επιδιώξεις της αντιμεταναστευτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους. Άσχετα με τους ευφάνταστους τίτλους που λαμβάνουν, σε αυτά στοιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες με μοναδικό τους “έγκλημα” το ότι αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον μακριά από τον τόπο καταγωγής τους (Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία)που είναι το επίκεντρο του επεκτατισμού των δυτικών κρατών.

Στα χρόνια της ευμάρειας, η εκμετάλλευση και η υποτιμημένη εργασία των μεταναστών στα κάτεργα των μικρών και μεγάλων αφεντικών ήταν αυτή που έχτισε την ισχυρή Ελλάδα. Τώρα οι άλλοτε χρήσιμοι δούλοι-απαγορευμένοι εργάτες μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι του ντόπιου προλεταριάτου έγιναν περιττοί ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Και γι’ αυτό τους έχει αποδοθεί πια ένας νέος ρόλος: διαφημισμένα θύματα του καθεστώτος εξαίρεσης, άνθρωποι-σκουπίδια, βορά για το μίσος κάθε είδους ρατσιστή και φασίστα.

Με πολλαπλούς τρόπους, η «βιομηχανία» καταγραφής, στιγματισμού, εκτεταμένου πολέμου εντός και εκτός Ευρώπης, ο εγκλωβισμός και ως ένα βαθμό η εξόντωση θα μπορούσε να αποτελέσει εν μέρει μια κερδοφόρα διέξοδο για ένα μέρος του κεφαλαίου. Όμως, το συγκεκριμένου μέρος αυτής της διαδικασίας, η κατασκευή και η συντήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι δίχως τα άμεσα οικονομικά τους οφέλη. Είναι γνωστό πως πολύ ζεστό χρήμα εισρέει από τη ΕΕ, χρήμα που μοιράζεται για σίτιση, κουβέρτες, καθαρισμό, φύλαξη κ.α. Έτσι διάφορα μικρά και μεγάλα ντόπια αφεντικά (εταιρείες φύλαξης, καθαριστήρια, catering και πολλά ακόμη) προσπαθούν με κάθε τρόπο να βγάλουν λεφτά με “πρώτη ύλη” τη ζωή των απαγορευμένων μεταναστών και μεταναστριών.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι οι νέοι διαχειριστές του ελληνικού κράτους, επιφυλάσσουν κάποια καλύτερη τύχη σε αυτούς που είναι εξ αρχής πεταμένοι εκτός της όποιας προσπάθειας για κοινωνική συναίνεση. Όπως κάθε καπιταλιστικά οργανωμένο κράτος, ασχέτως με το ποια θα είναι η ομιλούσα κεφαλή του, το μόνο που μπορεί να κάνει με τους μετανάστες είναι να συντηρεί το καθεστώς κυνηγητού και ανελευθερίας που βιώνουν. Ένα καθεστώς που δεν αρχίζει ούτε τελειώνει μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Διαρθρώνεται επιμελώς γύρω από τα σύνορα και μέσα στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και διεκπεραιώνεται από τους μπάτσους, και τη μαφία. Τι κι αν εξωραϊστούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τι κι αν το ξύλο και το κυνηγητό γίνεται με τακτ. Το μόνο σίγουρο είναι πως ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να υπάρχουν περιστατικά με ανθρώπους που εξοντώνονται στα σύνορα, που εγκλωβίζονται σε δουλειές για ψίχουλα, που πρέπει να ζουν με τις σφαίρες να σφυρίζουν στα αυτιά τους.

Εμείς ούτε μπορούμε, ούτε επιτρέπεται να κάνουμε πίσω πιστεύοντας σε φρούδες κοινοβουλευτικές ελπίδες, βγάζοντας μόνοι τα μάτια μας. Ενάντια σε κάθε διαμεσολάβηση, οφείλουμε να στηρίζουμε τους αγώνες των μεταναστών/στριων που είναι και δικοί μας αγώνες. Όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι, κομμάτια της ίδια τάξης, να αγωνιστούμε μέχρι το γκρέμισμα και του τελευταίου κέντρου κράτησης. Μέχρι οι διαχωρισμοί που μας επιβάλλουν το κεφάλαιο και το κράτος να αποτελέσουν παρελθόν.

Συνέλευση no lager στη θεσσαλονίκη

Μάρτιος 2015

……………………………………………………………………….

Μαζί με τους φυλακισμένους μετανάστες

να γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Μετανάστης από το Πακιστάν 22 χρονων αυτοκτόνησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Είχε περάσει 22-23 μήνες στην αμυγδαλέζα, αφέθηκε ελεύθερος και μετά από 1 μήνα τον έπιασαν στην Κρήτη. Ήταν στη φυλακή για 3 μήνες και στη συνέχεια τον μετέφεραν στην αμυγδαλέζα για να ξαναεκτίσει το δεκαοκτάμηνο. Μην αντέχοντας να βιώσει τις ίδιες άθλιες συνθήκες, αυτοκτόνησε.

Μετανάστης από την Υεμένη αυτοκτόνησε στις 11/2 το βράδυ στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Θεσσαλονίκη. Οι γιατροί δεν έκριναν απαραίτητη τη νοσηλεία του και του παρασχέθηκε φαρμακευτική αγωγή. Αυτοκτόνησε κάνοντας βρόχο με την μπλούζα του στο λαιμό του.

Την Τρίτη 10 Φεβρουαρίου, στο Νοσοκομείο Σωτηρία, άφησε την τελευταία του πνοή ο 23/χρονος Αφγανός πρόσφυγας SAYED MAHDI AKBARE. O SAYED, που κρατείτο στο Κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Σωτηρία σε κρίσιμη κατάσταση, με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού, ενώ διαγνώσθηκε πως έπασχε από χρόνιες παθήσεις.

Το Σάββατο 7/2 εκατοντάδες πρόσφυγες είχαν αναχωρήσει από τη Λιβύη σε τέσσερα φουσκωτά σκάφη και βρίσκονταν στη θάλασσα για μέρες, χωρίς τροφή και νερό. Σύμφωνα με στοιχεία, από την Κυριακή 8/2, περίπου 300 άνθρωποι έχει επιβεβαιωθεί ότι αγνοούνται.

«Το κράτος έχει συνέχεια» δήλωνε ευθαρσώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα μμε. Και σ’αυτό σίγουρα είχε δίκιο. Συνέχεια στις δολοφονίες…

Ίδιες συνθήκες συνεχίζουν να επικρατούν τόσο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο και στις πόλεις για τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Όλα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστέρας, μαζί και η κυβερνοαριστερά, προεκλογικά διατυμπάνιζαν πως «με τους μετανάστες υπήρχε πρόβλημα» κλείνοντας το μάτι στον ελληνικό ρατσιστικό βούρκο που πήγαινε προς την κάλπη. Όπως κάθε αριστερά που σέβεται τον εαυτό της, πρότεινε «ανθρωπιστικές» λύσεις για το πρόβλημα, όμως ο υπερφίαλος ανθρωπισμός τύπου unicef, συνεχίζει να καταφάσκει στη διαχείριση μιας υποτιμημένης/πλεονάζουσας ζωής και δεν αντιπαρατίθεται στην ουσία της αντιμεταναστευτικής πολιτικής.

Όπως κάθε καπιταλιστικά οργανωμένο κράτος, έτσι και το ελληνικό, ασχέτως με το ποιά θα είναι η ομιλούσα κεφαλή του, το μόνο που μπορεί να κάνει με τη διαχείριση των μεταναστών είναι να προχωράει ακάθεκτο με μαστίγιο και καρότο. Τι κι αν εξωραϊστούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τι κι αν το ξύλο και το κυνηγητό γίνεται με τακτ. Το μόνο σίγουρο είναι πως ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να υπάρχουν περιστατικά με ανθρώπους που εξοντώνονται στα σύνορα, που εγκλωβίζονται σε δουλειές για ψίχουλα, που πρέπει να ζουν με τις σφαίρες να σφυρίζουν στα αυτιά τους.

Μάταια τα κινηματικά παρακλάδια του σύριζα προσπαθούν να ξεπλύνουν την κυβέρνησή τους με θεαματικές παραστάσεις διαμαρτυρίας και επισκέψεις στους φυλακισμένους τάζοντας λαγούς με πετραχήλια ζητώντας υπομονή και ψυχραιμία. Οι μετανάστες εντός των τειχών στις 13/2 εξεγέρθηκαν ενάντια στις άθλιες συνθήκες κράτησής τους. Και δεν καταλαβαίνουν από «αλλαγές» και «ελπίδες που έρχονται».

Η αλήθεια είναι μπροστά μας. Ούτε μπορούμε, ούτε επιτρέπεται να κάνουμε πίσω πιστεύοντας σε φρούδες κοινοβουλευτικές ελπίδες βγάζοντας μόνοι τα μάτια μας. Ενάντια σε κάθε διαμεσολάβηση, οφείλουμε να στηρίζουμε τους αγώνες των μεταναστών/στριων που είναι και δικοί μας αγώνες. Όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι, κομμάτια της ίδια τάξης, να αγωνιστούμε μέχρι το γκρέμισμα και του τελευταίου κέντρου κράτησης. Μέχρι οι διαχωρισμοί που μας επιβάλλουν το κεφάλαιο και το κράτος του να αποτελέσουν παρελθόν.

ΠΟΡΕΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 19/2, 17.00 ΚΑΜΑΡΑ

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Συνέλευση No lager στη θεσσαλονίκη

Φεβρουάριος 2015

…………………………………………………………………

Οι αγώνες των μεταναστών είναι και δικοί μας αγώνες!

Στην εξευτελιστική πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, της επ’ αόριστον φυλάκισης, του αποκλεισμού, των ψυχικών και σωματικών βασανιστηρίων, των θανάτων που δεν έχουν βρει το φως της δημοσιότητας οι μετανάστες αντιστέκονται με καθημερινούς αγώνες, απεργίες πείνας, εξεγέρσεις, αποδράσεις. Και έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. 

Στα περίπου 15 σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και σε κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων, από την Αμυγδαλέζα μέχρι τον Έβρο, είναι φυλακισμένοι περίπου 10.000 μετανάστες υπό άθλιες συνθήκες, πολλοί από τους οποίους πάνω από 18 μήνες. Το μόνο ποινικό αδίκημα που διέπραξαν είναι ότι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τόπους όπου ο καπιταλισμός έχει ταυτιστεί με τον μαζικό θάνατο. Σε τόπους όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν που το ελληνικό κράτος και ο στρατός του είχε ενεργή συμμετοχή στους εκεί πολέμους.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η μοίρα όσων μεταναστών κατάφερνουν να γλιτώσουν από τα πρώτα στάδια της ελληνικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Συμπληρώνουν τις δολοφονίες στα σύνορα, το διαρκές κυνηγητό από την αστυνομία και τα πογκρόμ των φασιστών, την ακραία εργασιακή υποτίμηση που βιώνουν εδώ και χρόνια από τα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Η δημόσια διακήρυξη και δημιουργία τους την άνοιξη του 2012 αποτέλεσε στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους μέσα στην κρίση, προκειμένου το κεφάλαιο να υποτιμήσει και να πειθαρχήσει ακόμη περισσότερο τη ζωή και την εργασία τόσο των μεταναστών όσο και των ντόπιων εκμεταλλευόμενων και ταυτόχρονα να πετάξει στα σκουπίδια το κομμάτι εκείνο που περισσεύει. Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν εμφανίστηκαν όμως σαν κεραυνός εν αιθρία. Ακολούθησαν το ρατσιστικό παραλήρημα κράτους, μμε, φασιστών και «νομιμοφρόνων» πολιτών περί «εγκληματικότητας», «υγειονομικής βόμβας» και «εθνικής καθαρότητας», το οποίο και κορυφώθηκε με την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» τον Αύγουστο του 2012 στο κέντρο της Αθήνας. Επιχείρηση που είχε σαν αποτέλεσμα την προσαγωγή 84.792 μεταναστών, τη σύλληψη και μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης περίπου 4.400 από αυτούς και τη διαρκή παρουσία 2000 αστυνομικών στην Αθήνα. Μετανάστες χωρίς χαρτιά συνεχίζουν μέχρι σήμερα να συλλαμβάνονται και να μεταφέρονται σε στρατόπεδα σε όλη την Ελλάδα, ενώ το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους επισφράγισε την επ’ αόριστον φυλάκισή τους.

Απέναντι σε όλα αυτά οι μετανάστες δίνουν τους δικούς τους αγώνες. Στις 10 Αυγούστου του 2013, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας οι μετανάστες εξεγείρονται. Πυρπολούν κοντέινερ, επιτίθενται στους δεσμοφύλακές τους με πλαστικά μπουκάλια και χαλίκια, προσπαθούν να σπάσουν τις σιδερένιες πόρτες και τους φράχτες και δέκα από αυτούς βρίσκουν προσωρινά το δρόμο της ελευθερίας. Τη Δευτέρα 3/11 δικάζονται οι 65 μετανάστες που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την εξέγερση. Αρκετοί από αυτούς βρίσκονται προφυλακισμένοι σε φυλακές της επικράτειας ενώ άλλοι παραμένουν υπό διοικητική κράτηση ή έχουν απελαθεί. Δικάζονται γιατί διεκδίκησαν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους απέναντι σε μπάτσους βασανιστές, απέναντι σε ένα ρατσιστικό κράτος που τους θέλει αποκλεισμένους και ταπεινωμένους.

Από την πλευρά μας επιλέγουμε να στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους μετανάστες των στρατοπέδων συγκέντρωσης όχι απλώς για λόγους ανθρωπισμού, αλλά γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι, δικοί μας καθώς το ίδιο σύστημα που τους φυλακίζει απεργάζεται και τη δική μας υποταγή. Είναι αυτή η επίγνωση της κοινότητας της καταπίεσης που μας συνδέει με τους μετανάστες και μας οπλίζει με αποφασιστικότητα ώστε να επιτεθούμε σε ό,τι μας διαχωρίζει, ό,τι μας αναγκάζει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ό,τι μας διαιρεί και μας απομονώνει. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις αλλά θέλουμε οι σχέσεις αυτές να οικοδομηθούν σε ένα πλαίσιο αγώνα ενάντια στους διαχωρισμούς της κυριαρχίας. Οι φυλακισμένοι μετανάστες με τις εξεγέρσεις, τις αποδράσεις και τις απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης δείχνουν αξιοπρέπεια και επιλέγουν να αγωνίζονται. Εμείς δεν μπορούμε παρά να είμαστε δίπλα τους. 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Συνέλευση No Lager Θεσσαλονίκης

ONE YEAR AGO, THE IMPRISONED IMMIGRANTS IN AMYGDALEZA

REVOLTED FOR THEIR FREEDOM.

ONE YEAR LATER, THEY ARE ON TRIAL BECAUSE OF THEIR DIGNIFIED ATTITUDE.

WE CANNOT BUT BE BY THEIR SIDE.

On August 10th of 2013, in the concentration camp of Amygdaleza, the immigrants revolt, after a year marked by physical and psychological torture. They set fire on the containers, they attack those who deprive them of their freedom with plastic bottles and stones, they try to break the steel doors and spiked fences. Ten of them temporarily get to freedom. On Monday 3/11 are on trial the 65 immigrants that got arrested during and after the riot. Many of them are detained in prisons, while others remain under administrative detention or have already been deported.

The concentration camps are the fatal destination of all the immigrants who managed to survive the first stages of the greek anti-migratory fencing system. They complete the assassinations in the borders, the constant hunt and the extreme work debasement that the immigrants experience. At the same time, they state clearly that each and everyone who is left out will be treated as a pile of junk and waste.

In the face of that, the immigrants point to their struggles inside and outside of the concentration camps, against a leftist and philanthropist rhetoric that considers them from beforehand as defeated. It is exactly this position they have, that shows them the way of daily resistance by every means available against the work authorities, the cops and the racist greek pissers. And this is why we insist: with the immigrants we are together!

Manifestation

to the police detainee transport service

Thursday 30/10, 18:00 Kamara

Manifestation

Saturday 1/11, 12:00 Ergatiko Kentro (Aristotelous 32 & Olympou)

Assembly of No Lager in Thessaloniki

një vit më parë

emigrantët të burgosur në Amygdaleza u ngrin për lirin e tyre

pas një vit, gjykohen për dinjitetin e tyre

Ne jemi gjithmonë me ta

Μë 10 gusht 2013, në kampin e përqëndrimit në Amygdaleza, pas një viti me tortura të vazhdueshme mendore dhe fizike, emigrantët u ngrin.

Vurën zjarr ndërtesave, sulmuan burgjeve me shishe plastike dhe gurë, u përpoqën të thyejnë dyert hekuri dhe gardhet, dhe dhjetë prej tyre gjetën rrugën e përkohshëm të lirisë. Të hënën 3/11 gjykohen 65 emigrante që u arrestuan gjatë dhe pas kryengritjes. Disa prej tyre janë në burgje, ndërsa të tjerët mbeten në paraburgim ose janë deportuar.

Kampet e përqendrimit jan fati i emigrantëve të cilët arritën të shpëtojnë nga fazat më të hershme të politikës greke antiemigrante. Plotësojn vrasjet në kufi, persekutimin të vazhdueshëm dhe zhvlerësimin ekstreme e punës e tyre. Por ato jan dhe një deklaratë e qartë se ata të cilët nuk i shërbejnë më, tani e tutje do të trajtohen si mbeturina.

Kundër të gjitha këto, emigrantët luftojnë brenda dhe jashtë kampeve, kundër deklarimet e të majtës dhe filantropike që i konsiderojn të humbur paraprakisht. Eshtë pozicioni i tyre që i kërkon që të përballojn çdo ditë me të gjitha mjetet që kanë kundër bosëve, policët dhe krimbat greke raciste. Dhe prandaj ne insistojmë: jemi gjithmonë së bashku me emigrantët!

demonstrim

në shërbimin e policis për transportimin të burgosurve

të enjte 30/10, 18:00 Kamara

demonstrim

të shtunën 1/11, 12:00 Ergatiko Kentro (Aistotelous 32 & Olympou)

grupi no lage në Selanik

il ya un an

Les immigrés prisonniers à Amygdaleza se sont révoltés pour la liberté

un an plus tard

ils sont jugés pour leur attitude décent

Le 10 Αoût 2013 au centre de detention à Amygdaleza, après un an de torture physique et mentale constante, les immigrants se sont révoltés.

Ils mettent le feu aux conteneurs, ils s’ attaquent aux geôliers avec des bouteilles en plastique et des pierres, ils essaient de briser les portes de fer et des clôtures, et dix d’entre eux trouvent temporairement la liberté. Le 3 Novembre les 65 immigrants, qui avaient été arrêtés pendant et après le soulèvement, vont être jugés. Plusieurs d’entre eux sont dans des prisons tandis que d’autres sont toujours en détention ou ont été deportés.

Les camps racistes de concentration sont le sort des immigrés qui ont réussi à échapper aux premiers stades de la politique grecque anti-immigrante. Ils remplissent les meurtres à la frontière, la chasse constante et la dévaluation extrême de leur travail. Mais il est aussi une déclaration claire que celles et ceux qui ne sont plus “utiles”, à partir de maintenant seront traités comme des ordures.

Contre tout cela, les immigrants luttent dans et hors des camps, contre les déclarations de la gauche et philanthropiques qui les considerent précédemment perdus. C’est leur position qui les oblige à résister tous les jours et par tous les moyens contre les patrons, les flics et le racism grec. Et c’est pour ca qu’ on insiste: nous sommes toujours à leurs côtés.

Manifestation

au service de police de transport de détenus

Jeudi 30/10, 18:00 Kamara

Manifestation

Samedi 1/11, 12:00 Ergatiko Kentro (Aristotelous 32 & Olympou)

Assemblée no lager à Thessalonique

……………………………………………………………………………..

ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!

«Δεν θα γίνει ένα στρατόπεδο με πλέγματα, θα φιλοξενούνται οικογένειες» δηλώνει ο ευαισθητοποιημένος Μπουτάρης σχετικά με τη νέα δομή «κοινωνικής πολιτικής» που θα λειτουργήσει στην Τούμπα. Πρόκειται για τη δημιουργία ενός ξενώνα που θα φιλοξενεί προσωρινά 7 μονογονεϊκές οικογένειες προσφύγων ή, με άλλα λόγια, την ευκαιρία για μια καλή «αρπαχτή» στα πλαίσια των ευρύτερων αστικών αναπλάσεων του επιχειρηματικού δήμου. Το «φιλοξενείο» προωθείται ως μια προοδευτική και δη ανθρωπιστική λύση, την ίδια στιγμή που εξακολουθεί να διεξάγεται ανθρωποκυνηγητό ενάντια στους μετανάστες μικροπωλητές σε όλη την πόλη. Έτσι, αποκρύπτονται τόσο η συστηματοποίηση της χωρικής και κοινωνικής ανισότητας μέσα από τις λεγόμενες «αναπτυξιακές στρατηγικές», όσο και τα ιδιοτελή κίνητρα και οι πολιτικο-οικονομικές σκοπιμότητες. Επίσης, αποκρύπτονται και τα σκάνδαλα των ΜΚΟ στις οποίες και ανατέθηκε το έργο διαμόρφωσης των εγκαταστάσεων στους παλιούς στάβλους του δήμου. Μέσα από κινήσεις «ευεργεσίας», οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν ως διαμεσολαβητές της ανθρωπιάς και καταπραΰνουν τυχόν φιλανθρωπικές ανησυχίες, ενώ στην ουσία αποτελούν απλά ένα ακόμα γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής διαχείρισης των ανθρώπων ως χρήσιμων, περιττών ή ανακυκλώσιμων (άλλωστε στο πολυδιαφημισμένο «φιλοξενείο» θα διαμένουν αιτούντες άσυλο επί 6 μήνες, μέχρι δηλαδή να κριθεί το αίτημά τους στην πιθανότατη περίπτωση απόρριψης οι μονογονεϊκές οικογένειες θα οδηγούνται ακριβώς σε «στρατόπεδο με πλέγματα» που χαλάει την αισθητική του φιλελεύθερου επιχειρηματία δημάρχου).

Σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατούνται σήμερα πάνω από 7.000 μετανάστες και αυτήν ακριβώς την κρατική πολιτική απαρτχάιντ επιχειρεί να συσκοτίσει η συζήτηση «υπέρ ή κατά του φιλοξενείου». Εϊναι η ίδια πολιτική που αθώωσε τους μπράβους των τσιφλικάδων της Μανωλάδας που είχαν πυροβολήσει τους απεργούς μετανάστες εργάτες γης, είναι η ίδια πολιτική που έβαλε στο αρχείο το πολύνεκρο ναυάγιο που προκάλεσαν λιμενικοί στο Φαρμακονήσι. Είναι η πολιτική που αποφάσισε να διαχειριστεί την κρίση προωθώντας τον εκφασισμό της κοινωνίας και κατασκευάζοντας το φασιστικό ξόανο της χρυσής αυγής. Οι φασίστες δεν ήταν αποτέλεσμα της κρίσης, ήταν ο τρόπος που επέλεξε το σύστημα να διαχειριστεί την κρίση. Και αφού το κοινωνικό κίνημα του 2008-2012 ανακόπηκε μέσω της μετατροπής των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους και της κατασκευής του «φασιστικού κινήματος», τώρα η εξουσία μπορεί να διεξάγει και «αντιφασιστικό αγώνα» και ο πολυπράγμων επιχειρηματίας Μπουτάρης να αποκαλεί τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους «φασίστες».

Όχι, δεν είναι ακριβώς φασίστες, λένε κάποιοι για την Επιτροπή Κατοίκων. Προφανώς οι «ακριβώς φασίστες» θα έπρεπε να περιφέρονται με στολές Ες-Ες… Πέραν του ότι στην επιτροπή συμμετέχουν βετεράνοι ακροδεξιοί, οι υπόλοιποι «παραπλανημένοι» δηλώνουν ότι «δεν είναι ρατσιστές, αλλά…». Αλλά πολύ απλά οι πρόσφυγες στην περιοχή θα τους «γκετοποιήσουν τη γειτονιά», θα τους «υποβαθμίσουν τη ζωή» και θα τους χαλάσουν την αισθητική. Ήδη, όπως λένε οι ίδιοι, ανέχηκαν το Παπάφειο ορφανοτροφείο, τη διανομή συσσιτίων στο ΚΑΠΗ, το Λοιμωδών, την κατάληψη Υφανέτ κ.ά. «Ο φασισμός δεν φέρει πάντα σβάστικα μαζί του»- εντοπίζεται στο στιγματισμό της διαφορετικότητας και τις αντιλήψεις για μια υποτιθέμενη κατωτερότητα/επικινδυνότητα, και εγγράφεται στις καθημερινές πρακτικές κοινωνικών διακρίσεων. Ρατσιστικές απόψεις εκφράζονται με πιο συγκαλυμμένο τρόπο και γίνονται όλο και πιο εύπεπτες για το χωνευτήρι της τοπικής κοινωνίας, καθώς αυτή αφομοιώνει και νομιμοποιεί συλλογικά διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού, ευτελισμού και εκμετάλλευσης. Η ύπαρξη στο δημόσιο χώρο των υποτιμημένων ζωών των μεταναστών και των προσφύγων ποινικοποιείται, ενώ η συνύπαρξη μαζί τους δε μπορεί να χωρέσει σε κανένα ρατσιστικό και φασιστικό ιδεώδες.

Από την άλλη, βέβαια, η αριστερά δίνει διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας, προβάλλοντας αφενός τη φιλανθρωπία ως θεσμικό επίτευγμα, με αμφίβολες όμως τις διαβεβαιώσεις περί αντιρατσισμού. Αφετέρου, προσπαθεί να διασώσει τους «παραπλανημένους» από την επιτροπή εν δυνάμει ψηφοφόρους της μέσα από μια ρητορική «επαγγελματικού αντιρατσισμού» και ευαισθησίας στην «πολυπολιτισμικότητα» (και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που η τελευταία επιφέρει που και που). Ουσιαστικά, η αριστερά κάνει λόγο για μια ανθρωπιστική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών που δε διαφέρει από αυτήν που διεκδικούν τα συνδικαλιστικά όργανα των μπάτσων, χωρίς να ζητά ίσες συνθήκες για το σύνολο του πληθυσμού -ντόπιου και μη-, μα βελτίωση των συνθηκών εκμετάλλευσης και εξόντωσης.

Ενάντια σε κυνηγούς επιχορηγήσεων και εξουσίας, ενάντια σε κάθε φασίστα (χρυσαυγίτη και μη), καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση ενάντια σε αυτούς που πραγματικά υποβαθμίζουν τις ζωές και τις γειτονιές μας. Η δική μας θέση βασίζεται στην αξιοπρέπεια. Είμαστε μια συνέλευση ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τους διαχωρισμούς που επιβάλλει η εξουσία. Και στην περίπτωση της Τούμπας, για άλλη μια φορά πρόσφυγες και μετανάστες γίνονται βορά σε παιχνίδια ψευτοφιλανθρωπίας και επιχορηγήσεων, εξουσίας και πατριωτικών και φασιστικών εκτρωμάτων. Ιδέες όπως το «φιλοξενείο» σε καμία περίπτωση δε μας ικανοποιούν και ούτε μπορούν να ξεπλύνουν την αιματηρή μεταναστευτική πολιτική που εξοντώνει καθημερινά πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα του Έβρου και του Αιγαίου ή στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων. Δεν επιλέγουμε μεταξύ διαφορετικών εκδοχών του φασισμού του κουτοπόνηρου κρυφοφασισμού του νοικοκυραίου που τον αηδιάζουν οι πρόσφυγες αλλά δεν τον ενοχλούν οι χρυσαυγίτες, της φιλελεύθερης επιχειρηματικής δημαρχικής διπροσωπίας που αρπάζει τις αντιρατσιστικές επιχορηγήσεις ενώ οργανώνει πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες μικροπωλητές, της κρατικής πολιτικής του Ξένιου Δία που στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, της πολιτισμένης Ευρώπης που έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε ομαδικό τάφο μεταναστών (2.700 νεκροί μετανάστες μόνο μέσα στους 9 πρώτους μήνες του 2014).

Επιλέγουμε να δούμε την πόλη μας ως τον τόπο για συνεχή αγώνα για χειραφέτηση και για διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς μας και ίσων δικαιωμάτων στην πόλη για όλους -ξένους και ντόπιους- μέσα από στενά δίκτυα αλληλεγγύης. Επιλέγουμε να στεκόμαστε δίπλα σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς το ίδιο σύστημα που τους φυλακίζει σε «φιλοξενεία» με ή χωρίς συρματοπλέγματα σχεδιάζει και τη δική μας υποταγή. Είναι αυτή η επίγνωση της κοινότητας της καταπίεσης που μας συνδέει με αυτούς η οποία μας οπλίζει με αποφασιστικότητα να επιτεθούμε σε ό,τι μας διαχωρίζει και μας αναγκάζει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ενάντια σε ό,τι μας διαιρεί και μας απομονώνει. Εμείς είμαστε ο Άλλος, αλλιώς δεν είμαστε τίποτε.

ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ NO LAGER ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ-ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2014

……………………………………………………………….

Εσείς τι έχετε ακούσει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως γνωρίζετε ότι μερικές χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά στοιβάζονται σε άθλιες αποθήκες ανθρώπων σαν το Γκουαντάναμο απλά και μόνο γιατί αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη; Στα περίπου 15 κέντρα κράτησης αλλά και σε κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων, από την Αμυγδαλέζα μέχρι τον Έβρο, είναι φυλακισμένοι 10.000 μετανάστες υπό άθλιες συνθήκες εδώ και 18 μήνες. Όλοι τους συλληφθέντες από τα φασιστικά αστυνομικά πογκρόμ του «Ξένιου Δία» στο κέντρο της Αθήνας.

Μήπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης συμπυκνώνουν τα αδιέξοδα της αστικής δημοκρατίας αναγγέλλοντας την έλευση του φασισμού; Αφού οι έγκλειστοι μετανάστες όπως και τα αζήτητα πτώματα στα νερά της μεσογείου, το μόνο ποινικό αδίκημα που διέπραξαν είναι ότι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τόπους όπου ο καπιταλισμός έχει ταυτιστεί με τον μαζικό θάνατο. Σε τόπους όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν που το ελληνικό κράτος και ο στρατός του είχε ενεργή συμμετοχή στους εκεί πολέμους. Η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι όπως μας λένε αλλά ένα κράτος σε πόλεμο. Οι 12 νεκροί στο Φαρμακονήσι αποδεικνύουν ότι ο είναι ο ίδιος πόλεμος που μεταφέρεται από τις χώρες των μεταναστών στα σύνορα. Μόνο που οι απώλειες είναι από τη μία πλευρά, τη δικιά μας, αυτή των απανταχού καταπιεσμένων.

 

Μήπως στα χρόνια της ευμάρειας, η εκμετάλλευση και η υποτιμημένη εργασία των μεταναστών στα κάτεργα των μικρών και μεγάλων αφεντικών δεν ήταν αυτή που έχτισε την ισχυρή Ελλάδα; Και τώρα οι άλλοτε χρήσιμοι δούλοι-απαγορευμένοι εργάτες μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι του ντόπιου προλεταριάτου έγιναν πια περιττοί ως φθηνό εργατικό δυναμικό; Επιτελώντας πια και ένα άλλο ρόλο: διαφημισμένα θύματα του καθεστώτος εξαίρεσης, άνθρωποι-σκουπίδια, βορά για το μίσος κάθε είδους ρατσιστή και φασίστα.

 

Μήπως σήμερα που μαζικά πολλοί από εμάς τους ντόπιους ωθούμαστε στα όρια της επιβίωσης αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο σύστημα εκμετάλλευσης που εγκλείει τους ξένους σχεδιάζει φυλακές για όσους δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, χρέη και δάνεια. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός που μας επιβάλλουν σε ξένους και έλληνες είναι επίπλαστος και ότι για τα δεινά μας δεν φταίνε οι «άλλοι», ξεκαθαρίζοντας ότι η πραγματική αντίθεση οριοθετείτε ανάμεσα σε κεφάλαιο και εκμεταλλευόμενους.

 

Μήπως ο κανιβαλισμός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας στα κορμιά και τις ψυχές των μεταναστών από το 90 και μετά από τα χωράφια ως τα εργοτάξια και τα σεξοπάζαρα προετοίμασε το έδαφος για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ο διάχυτος ρατσισμός των πρώτων χρόνων δίνει τη θέση του στην «ορθολογική» διαχείριση της μετανάστευσης από τη μεριά του κράτους, πουλώντας κατά περίσταση «αντιρατσισμό» και «κοινωνική ευαισθησία». Φυσικά, ο «ορθός λόγος» εδώ δεν είναι παρά ο «λόγος του κεφαλαίου», η αύξηση δηλαδή της κερδοφορίας του. Η νομιμοποίηση με βάση τις «ανάγκες της αγοράς εργασίας» δεν είναι παρά η απάντηση στο ερώτημα «πόσους μετανάστες χρειαζόμαστε και που». Στην αντίπερα όχθη, οι κραυγές των ανθρωπιστικών οργανώσεων και της αριστεράς για καλύτερες συνθήκες κράτησης απλά επενδύουν με έναν τόνο ευαισθησίας το έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά εναντίον των ταξικών μας αδερφών. Ενώ με τη ρητορική που αναπτύσσουν για την ανάγκη ισοκατανομής του «μεταναστευτικού προβλήματος» με τις άλλες χώρες της Ε.Ε., απλά δίνει άλλοθι στο ρατσιστικό ελληνικό κράτος.

 

Από την πλευρά μας επιλέγουμε να στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους μετανάστες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όχι απλά για λόγους ανθρωπισμού αλλά γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι, δικοί μας καθώς το ίδιο σύστημα που τους φυλακίζει απεργάζεται και την δική μας υποταγή.Είναι αυτή η επίγνωση της κοινότητας της καταπίεσης που μας συνδέει με τους μετανάστες και που μας οπλίζει με αποφασιστικότητα ώστε να επιτεθούμε σε ότι μας διαχωρίζει, ότι μας αναγκάζει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ότι μας διαιρεί και μας απομονώνει. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις αλλά θέλουμε οι σχέσεις αυτές να οικοδομηθούν σε ένα πλαίσιο αγώνα ενάντια στους διαχωρισμούς της κυριαρχίας. Οι φυλακισμένοι μετανάστες με τις εξεγέρσεις, τις αποδράσεις και τις απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης δείχνουν αξιοπρέπεια και επιλέγουν να αγωνίζονται. Eμείς δε μπορούμε παρά να είμαστε μαζί τους.

 

Μέχρι την απελευθέρωση και του τελευταίου μετανάστη από τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης!

 Χαρτιά σε όλους τους μετανάστες!

 Συνέλευση No Lager Θεσσαλονίκης

…………………………………………………………………………….

Συγκρότηση συνέλευσης No Lager Θεσσαλονίκης

Η συνέλευση No Lager Θεσσαλονίκης συγκροτήθηκε με κεντρικό άξονα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, έχοντας διαπιστώσει έλλειμμα κινηματικής ανάλυσης και δράσης ενάντια σε αυτό το βασικό εργαλείο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αφορμή της συγκρότησής της είναι η πρωτοβουλία της συνέλευσης No Lager των συντροφισσών και συντρόφων στην Αθήνα, οι θέσεις της οποίας αποτέλεσαν το αρχικό πλαίσιο συνάντησης για τη δημιουργία της συνέλευσης της Θεσσαλονίκης.

1. Τι είναι

Είναι μια συνέλευση ατόμων που δραστηριοποιούνται στο κίνημα και όχι μια επιτροπή ή ένα συντονιστικό ομάδων. Είναι μια συνέλευση που επιθυμεί να έχει μια συνεχή, εμπεριστατωμένη και σε βάθος χρόνου ενασχόληση. Για το σκοπό αυτό, κρίθηκε πιο λειτουργική η μορφή της συνέλευσης ατόμων και όχι εκπροσώπων (στη συνέλευση ωστόσο συμμετέχουν επίσης εκφραστές ομάδων με ήδη διαμορφωμένες θέσεις για το ζήτημα).

2. Πώς λειτουργεί

Σκοπός της συνέλευσης είναι η θεωρητική επεξεργασία, η κυκλοφορία πληροφοριών, η δικτύωση με αντίστοιχες πρωτοβουλίες και άτομα και η οργάνωση δράσεων ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καθώς τα άτομα που αποτελούν τη συνέλευση συμμετέχουν σε διάφορες κινηματικές συλλογικότητες, τις ενημερώνουν για τις δραστηριότητες της συνέλευσης και την επανατροφοδοτούν με το δυναμικό των απόψεων και των προτάσεων δράσης των συλλογικοτήτων, οι οποίες δεσμεύονται να ενισχύουν τη δραστηριότητα της συνέλευσης. Η εσωτερική αυτή διεργασία στο πλαίσιο του κινήματος, επιλέχθηκε καθώς σε πρώτο βαθμό θεωρείται αναγκαία η εμβάθυνση και η ανάδειξη του ζητήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε θέμα αιχμής στο εσωτερικό του κινήματος, ώστε η δημόσια απεύθυνση και δραστηριότητα στη συνέχεια να είναι πιο συνεκτική και συλλογική.

3. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν την πιο χαρακτηριστική έκφραση του ολοκληρωτισμού. Μαζί με την κατασκευή εσωτερικού εχθρού, είναι το πιο αναγνωρίσιμο εργαλείο του φασισμού με την ιστορική του έκφραση. Δεν συμμεριζόμαστε την λογική «ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους άλλους, μετά για όλους». Δεν αντιτασσόμαστε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί «μετά θα έρθει η σειρά μας», αλλά αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως κεντρικό μέτωπο του κοινωνικού πολέμου, αφού αποτελούν το μεγαλύτερο όνειδος για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πιο βίαιη επίθεση στην ταξική σύγκρουση και η ίδια η ύπαρξή τους αναγγέλλει την έλευση του φασισμού. Είμαστε οι «άλλοι», αλλιώς δεν είμαστε τίποτα.

4. Το «μεταναστευτικό» – τότε και τώρα

Τα χρόνια της ευμάρειας, η υποτιμημένη εργασία των μεταναστών αποτέλεσε το κάρβουνο στην ατμομηχανή της «ανάπτυξης» και του «θαύματος» της «ισχυρής Ελλάδας». Επί δύο δεκαετίες καλλιεργήθηκε πάνω στις λεηλατημένες ζωές των απαγορευμένων εργατών ένας διάχυτος ρατσισμός, που εμπότισε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η παρανομοποίηση, η πολιτική των συνόρων, ο εξευτελισμός των μεταναστών από τις δυνάμεις καταστολής και από κάθε λογής δημόσια υπηρεσία, μαζί με τη βαρβαρότητα όχι μόνο από τους μπάτσους αλλά και από μικρά και μεγάλααφεντικά, προσέφεραν στο σύστημα της εκμετάλλευσης δύο δεκαετίας άγριας λεηλασίας. Εκείνα τα χρόνια οι μετανάστες ήταν είτε αόρατοι, είτε ταυτισμένοι με την εγκληματικότητα, μέσα από την κρεατομηχανή των ΜΜΕ, που παράλληλα με την εξαθλίωση των μεταναστών προωθούσε την εξαχρείωση του εθνικού κορμού.

Με την έλευση της κρίσης, οι μετανάστες, ως το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο. Στο πλαίσιο της καταστροφής της ζωντανής εργασίας, ως αναγκαίου σταδίου του καπιταλιστικού κύκλου καταστροφής και «ανάπτυξης», οι απαγορευμένοι εργάτες έγιναν πια περιττοί ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Ο ρόλος που τους ανατέθηκε ήταν άλλος: διαφημισμένα θύματα του καθεστώτος εξαίρεσης, άνθρωποι – σκουπίδια, βορά για το μίσος της φτωχοποιημένης κοινωνίας.

Η αρχή έγινε με τις «επιτροπές κατοίκων», ενώ στη συνέχεια οι φασιστικές συμμορίες στήθηκαν χάρη στις επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες. Τα κέντρα κράτησης, η ύπαρξη των οποίων για χρόνια κρυβόταν επιμελώς, έγιναν σημαία της ρητορικής μίσους του θεσμικού φασισμού, που -καθόλου τυχαία- πρώτα ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να τα μετονομάσει στη συνέχεια -αφού το μήνυμα είχε δοθεί- σε «κλειστούς χώρους φιλοξενίας». Η επιχείρηση Ξένιος Δίας ήρθε συμπληρωματικά ως μια μαζική διαχείριση πληθυσμού ολοκληρωτικού χαρακτήρα (μόνο στην Αθήνα έγιναν 77.526 προσαγωγές οι οποίες στη συντριπτική τους πλειονότητα αφορούσαν «νόμιμους» μετανάστες, o αριθμός των χωρίς χαρτιά που συνελήφθησαν ήταν 4.435), ενώ οι στρατιωτικού τύπου εκκαθαριστικές επιχειρήσεις συνοδεύτηκαν από μια τυπικά φασιστική φρασεολογία περί υγιεινής (περιγραφή των 300 μεταναστών απεργών πείνας ως «υγειονομική βόμβα», δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών εκδιδόμενων).

5. Προς μια κινηματική απάντηση

Το κίνημα που ήταν πάντοτε στο πλευρό των μεταναστών, τα τελευταία χρόνια μοιάζει να σιωπά σαστισμένο. Και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που οι μετανάστες όχι μόνο δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση αλλά απαντούν δυναμικά. Εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κινητοποιήσεις των μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα, διοργανώσεις πορειών με πρωτοβουλία μεταναστών (στη Θεσσαλονίκη το Φλεβάρη του 2013 ως απάντηση στο θάνατο του Babakar N’Diye και τον περασμένο Απρίλη για τα γεγονότα στη Μανωλάδα). Αγώνες που έρχονται να προστεθούν στις κινητοποιήσεις των μεταναστών μικροπωλητών, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών, στην απεργία των αιγύπτιων ψαράδων στη Μηχανιώνα, στον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα, στην απεργία πείνας των 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά το 2008 κ.ά.

Τα περασμένα χρόνια το κίνημα οργάνωσε πορείες αλληλεγγύης στους μετανάστες, No Border δράσεις κλπ. Στις τελευταίες εξελίξεις, όμως, μοιάζει να αδρανεί, με λαμπρή εξαίρεση τις δράσεις συντροφισσών και συντρόφων σε γειτονιές της Αθήνας όπου πραγματοποιούνταν ναζιστικά πογκρόμ.

Μέχρι τώρα η εναντίωση στα στρατόπεδα ήταν βαθειά συντηρητική και αντιδραστική (μετανάστες = βρωμιά, μακριά από μας τα σκουπίδια) και ως αντίλογο είχε είτε μια έκφραση φιλανθρωπίας (όπως έγινε μετά την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα) είτε μια κυνική επίκληση αναγκαιότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης για ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Βέβαια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συμπληρωματικά στο βασικό τους ρόλο, αποτελούν και μια τεράστια μπίζνα για «απορρόφηση επιδοτήσεων της ΕΕ», ενώ η ανάπτυξη χιλιάδων μπάτσων στη Θράκη με την επιχείρηση Ασπίδα καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τα διαφυγόντα κέρδη που προκαλεί η διάλυση των ΑΕΙ και η φυγή των φοιτητών.

Η θεσμική αριστερά, που για χρόνια αντιμετώπιζε το «μεταναστευτικό» στο πλαίσιο της «πολυπολιτισμικότητας και της ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας», καθώς μετατρέπεται σε κυβερνητική αριστερά θεωρεί ότι η -διακριτική πάντα και συγχρόνως κινηματικά προσχηματική- αναφορά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωράει μια χαρά στο «ριζοσπαστικό» της προφίλ (βέβαια οι μετανάστες δεν χωρούσαν στο λαϊκισμό των πλατειών). Απέναντι στον ολοκληρωτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έχουμε ένα μίγμα αιτήματος εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία,φιλανθρωπίας, βελτίωσης συνθηκών κράτησης και πολιτικάντικου καιροσκοπισμού (κάνουμε όσα χρειάζονται για να μην μπορεί να πει κανείς πως δεν ασχολούμαστε, αλλά δεν το κάνουμε και κεντρικό ζήτημα).

Βεβαίως η κριτική στη θεσμική/κυβερνητική αριστερά ή στα εκφασισμένα τμήματα της κοινωνίας είναι ένας εύκολος τρόπος για να κρύβεται η δική μας κινηματική γύμνια…

Επί χρόνια οι μετανάστες αντιμετωπίζονταν ως αόρατοι, προς όφελος μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, που κάλυπτε τα σε βάρος τους εγκλήματα με ένοχη σιωπή. Καθώς η υποτίμηση της εργασίας παίρνει τη μορφή της οργανωμένης καταστροφής της, η εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνού εργατικού δυναμικού μεταλλάσσεται σε εξολόθρευση της ανθρώπινης υπόστασης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν έμβλημα του ολοκληρωτισμού.

Αυτή η επίσημα ανακηρυγμένη πολιτική κάνει τους μετανάστες ορατό παράδειγμα για όλους. Η επίσημη ρητορική του καθεστώτος (η οποία δεν διαφέρει από εκείνη των νεοναζί), λίγο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την κήρυξη του «κρατικού αντιφασισμού», υπαινίχθηκε με σαφήνεια πως η πολιτική του αποδιοπομπαίου τράγου έχει μέλλον: όταν μας τελειώσουν οι μετανάστες, υπάρχουν πάντα οι Ρομά.

 

Το έγκλημα είναι ορατό. Καιρός να γίνει ορατή και η απάντηση.

 Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης!

 Χαρτιά σε όλους τους μετανάστες!