Η Sanaa Taleb είναι μία από τις έγκλειστες μετανάστριες του Κέντρου Κράτησης γυναικών Ελληνικού. Βρίσκεται φυλακισμένη πάνω από οχτώ μήνες απλά επειδή δεν είχε χαρτιά. Αποφάσισε να αντισταθεί στην επέκταση της κράτησής της και στις 31/10 προχώρησε σε αποχή συσσιτίου. Εκδικητικά προσπάθησαν να αποσιωπήσουν τον αγώνα της, απείλησαν την ίδια και τρομοκράτησαν τις υπόλοιπες φυλακισμένες, ενώ 4 μέρες αργότερα, αφού της ανακοίνωσαν ότι απελευθερώνεται, την οδήγησαν στην Πέτρου Ράλλη και αποπειράθηκαν να την απελάσουν χρησιμοποιώντας βία. Λόγω της άρνησής της να αποδεχτεί την απέλασή της, κατηγορείται πια για απείθεια και φθορά ξένης περιουσίας. Είναι η πρώτη φορά που μετανάστρια κατηγορείται για απείθεια, επειδή δεν συναίνεσε στην απέλασή της. Οι αιτήσεις αποφυλάκισής της, παρά τις βεβαιώσεις των γιατρών ότι πρέπει να βγει από τη φυλακή άμεσα, είτε απορρίπτονται είτε καθυστερεί υπερβολικά η εκδίκασή τους. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει τον αγώνα της αποφασισμένη μέχρι την απελευθέρωσή της.

Η περίπτωση της Sanaa δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα· το αντίθετο. Τελευταία πληθαίνουν οι προσπάθειες απελάσεων μεταναστών και μεταναστριών με βίαιο τρόπο. Ήδη πριν τη Sanaa απελάθηκαν 4 γυναίκες από τη Γεωργία οι οποίες ξυλοκοπηθήκαν από τους μπάτσους για να τις αναγκάσουν να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο. Το κέντρο κράτησης στην Κόρινθο γέμισε με μετανάστες από το Μαρόκο για τους οποίους επιφυλάσσεται η ίδια μοίρα. Οι βίαιες απελάσεις είναι πια επίσημη πολιτική της κυβέρνησης, σύμφωνα και με τον υπουργό Μετανάστευσης. Η κρατική ρητορική του διαχωρισμού μεταναστών-προσφύγων έστρωσε το δρόμο για να ξαναγεμίσουν τα κέντρα κράτησης, τα οποία φυσικά δεν είχαν κλείσει ποτέ.

Σε αυτήν την επίθεση που δέχονται οι μετανάστριες και οι μετανάστες εμείς στεκόμαστε δίπλα τους:

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΒΙΑΙΕΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΑΝΑΑ ΤΑΛΕΜΠ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ/ΟΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ

Συγκέντρωση – πορεία: Πλατεία Σουρμένων, Ελληνικό Σάββατο 26 – 12 , 12 μμ.

Αλληλέγγυες – Αλληλέγγυοι Κρατουμένων στα Νότια

Συντρόφισσες – Σύντροφοι

Η Sanae Taleb είναι μετανάστρια από το Μαρόκο και δούλευε στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια. Τον Απρίλη, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται επειδή δεν είχε χαρτιά. Παραμένει στις φυλακές του Ελληνικού για 6 μήνες αλλά μετά το πέρας του διαστήματος αυτού της ανακοινώνεται ότι θα παραμείνει άλλους 3. Η Sanae αποφασίζει να ξεκινήσει αποχή συσσιτίου στις 31/10 μαζί με άλλες κρατούμενες ως μία μορφή διαμαρτυρίας για την επέκταση της κράτησής της. Η αποχή από τις υπόλοιπες κρατούμενες παύει καθώς τους ζητήθηκε να δηλώσουν ονομαστικά ποιες θα απέχουν από το συσσίτιο, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με την βίαιη απέλαση πρώην συγκρατούμενων τους τις τρομοκράτησε. Η μοναδική η οποία συνέχισε την απόχη ήταν η Sanae. Μετά από κάποιες μέρες ανακοινώνεται στη Sanae ότι θα απελευθερωθεί αλλά αντ’αυτού προσπαθούν να την απελάσουν. Εκείνη αντιστέκεται με αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό της. Καθώς δεν κατάφεραν να την απελάσουν, μεταφέρεται ξανά στις φυλακές και λόγω της άσχημης ψυχικής της κατάστασης νοσηλεύεται στο Δαφνί. Επιπλέον αντιμετωπίζει και κατηγορίες για φθορά περιπολικού, απείθεια κ.α. από τους μπάτσους που τη χτύπησαν και τη μετέφεραν βίαια! Οι ψυχίατροι εκεί συνιστούν την άμεση αποφυλάκισή της καθώς η κράτηση της επιβαρύνει την ψυχική της υγεία. Η Sanae κάνει αίτηση αποφυλάκισης με ιατρική πλέον γνωμάτευση, η οποία όμως απορρίπτεται για άλλη μία φορά από την Πέτρου Ράλλη. Αμφισβητώντας την απόφαση των μπάτσων κάνει εκ νέου αίτηση στο Διοικητικό Πρωτοδικείο όπου μεταφέρονται υποθέσεις οι οποίες έχουν ήδη εξεταστεί από την αρμόδια αρχή αλλά αμφισβητείται η έκβαση τους. Η αίτηση της εξετάζεται στις 9/12 στο Πρωτοδικείο χωρίς να έχει βγει ακόμη απόφαση. Η Sanae πέραν του γεγονότος ότι βρίσκεται σε αναμονή για την απόφαση ως προς την αποφυλάκισή της ή μη, έχει στις πλάτες της άλλο ένα δικαστήριο το οποίο έχει ήδη πάρει 2 φορές αναβολή και θα διεξαχθεί τον Ιανουάριο και το οποίο αφορά τις κατηγορίες που της επέρριψαν την ημέρα της βίαιης απέλασης της. Στις 14 Δεκεμβρίου οι κρατούμενες αποφασίζουν συλλογικά αποχή συσσιτίου για δύο μέρες, γράφοντας μάλιστα λίστα με τα αιτήματα τους, τα οποία αφορούν τις άθλιες συνθήκες κράτησης στο κέντρο του Ελληνικού, όπως π.χ. χαλασμένα καλοριφέρ, κρύο φαγητό, άρνηση για να τους δώσουν οποιαδήποτε φάρμακα με δικαιολογία πως το κράτος δεν έχει χρήματα, με σημαντικότερο όμως αίτημα την άμεση αποφυλάκισή τους. Η αποχή ωστόσο του συσσιτίου μετατράπηκε σε απεργία πείνας, αφού χωρίς λόγο και αιτία απαγορεύεται στις κρατούμενες να δέχονται συσκευασμένα τρόφιμα. Επομένως δεν είχαν την δυνατότητα να βρουν φαγητό από πουθενά αλλού. Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες συγκεντρωθήκαμε στο κέντρο κράτησης Ελληνικού και τις δύο μέρες αποχής συσσιτίου για να στηρίξουμε τον αγώνα των κρατούμενων και να πιέσουμε, ώστε να μπορούν οι κρατούμενες να δέχονται και πάλι συσκευασμένα τρόφιμα, κάτι το οποίο επιτεύχθηκε. Μετά τη λήξη αποχής συσσιτίου, μονάχα το αίτημα των χαλασμένων καλοριφέρ ικανοποιήθηκε, αφήνοντας τα υπόλοιπα αιτήματα να εκκρεμούν χωρίς καμιά ανταπόκριση.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν, φυσικά, κομμάτι της τακτικής του Κράτους απέναντι στους μετανάστες εδώ και χρόνια. Για το κράτος οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι, είναι εργάτες από τους οποίους πρέπει να βγει κέρδος. Και γι’ αυτό όσο δεν εργάζονται πρέπει να ζουν με την καθημερινή τρομοκρατία της απέλασης. Η εργασία των μεταναστών υπό αυτό το καθεστώς σκοπεύει μονάχα στην υποτίμηση της εργασιακής τους δύναμης. Στο στρατόπεδο στο Ελληνικό υπάρχουν γυναίκες που δουλεύανε για χρόνια (ακόμα και δεκαετίες) στην Ελλάδα και συνελήφθησαν αφού μείνανε άνεργες. Οι φυλακίσεις λειτουργούν (και) παραδειγματικά για όλους τους μετανάστες. Έτσι, όμως λειτουργεί και ο αγώνας της Taleb. Παραδειγματικά. Και γι’ αυτό το εκδικητικό μένος του κράτους απέναντι στον επίμονο αγώνα της. Για να μην οξυνθεί ο αγώνας αφήσανε τις συγκρατούμενές της ελεύθερες και κρατάνε φυλακισμένη εκείνη. Ακόμα και όσες κρατούμενες βρήκαν το σθένος να ξεπεράσουν το φόβο και να αγωνιστούν αντιμετώπισαν την εκδικητική βία και τη στοχοποίηση.

Πρέπει εδώ να δούμε τις ανισότητες ακόμα και μέσα στη τάξη των μεταναστών. Η γυναικεία μεταναστευτική εργασία είναι ακόμα περισσότερο υποτιμημένη και το πιο σημαντικό είναι κοινωνικά αόρατη. Είναι οι καθαρίστριες των πολυκατοικιών νωρίς το πρωί, του μετρό αργά το βράδυ, εσώκλειστες σε σπίτια να φροντίζουν ηλικιωμένους, σεξεργάτριες στη μανωλάδα. Είναι αυτή η εργασία που στηρίζει την κοινωνική αναπαραγωγή των ντόπιων και «αμείβεται» με όλες τις σχέσεις εξουσίας αθροιστικά. Την μισθωτή εκμετάλλευση, τον ρατσιστικό αποκλεισμό, τον σεξιστικό βιασμό.

Στο κομμάτι της μετανάστευσης ανθρώπων τον τελευταίο καιρό τίθεται ο διαχωρισμός του “κακού μετανάστη που μας κλέβει το φαγητό” από τον “καημένο πρόσφυγα που αξίζει τον οίκτο μας”. Αυτό δημιουργεί συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων, εμποδίζοντάς τους να στραφούν από κοινού ενάντια στο κράτος, ενώ, ταυτόχρονα, θρέφει το ρατσισμό εναντίον τους και από κομμάτι της ντόπιας εργατικής τάξης.

Εμείς, αναγνωρίζοντας ότι στο ζήτημα της Taleb δεν υπάρχει έντονη κινητικότητα προβληματιζόμαστε σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους δείχνουμε την αλληλεγγύη μας. Αρκετά παραδείγματα έχουν δείξει πως τα αντανακλαστικά μας είναι πιο ευαίσθητα όταν πρόκειται για Έλληνες, άντρες, λευκούς, αγωνιστές, παιδιά ή φοιτητές και βραδυκίνητα όταν πρόκειται για γυναίκες, μετανάστριες/στες, “τρελούς/ες” και γενικά ανθρώπους τους οποίους νιώθουμε μακριά μας. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να δώσουμε την αλληλεγγύη μας πέρα από τις περιπτώσεις που νιώθουμε πολιτικά, κοινωνικά, έμφυλα όμοιοι. Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στην Sanae Taleb και στις υπόλοιπες κρατούμενες των φυλακών στο Ελληνικό και τις στηρίζουμε με κάθε τρόπο. Ανεξάρτητα από την έκβαση των δικαστηρίων, ο αγώνας μας συνεχίζεται στο πλευρό τους όπως και στο πλευρό κάθε αγωνιστή/αγωνίστριας, διωκόμενου/νης , ενάντια στην κρατική τρομοκρατία. Να μην μείνει κανείς και καμιά μόνος/η απέναντι στην καταστολή, το ρατσισμό και τις διώξεις.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ

ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ SANAE TALEB ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΟΙ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΠΡΟΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΣΤΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 22/12 ΣΤΙΣ 18.00

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 26/12 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ. ΣΤΙΣ 11:00 ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 12:00 ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ.

Κοινό Πολλαπλάσιο (Common Multiple)

Αυτοοργανωμένος

Κοινωνικός Χώρος στη ΦΕΠΑ (Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών)

Blog: common-multiple.espivblogs.net

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

…. και τον βιώνουμε καθημερινά, με τα ασθενοφόρα σε συνεχή κίνηση, με τα ελικόπτερα που πετάνε σε χαμηλά ύψη και όλων των ειδών τα στρατιωτικο-αστυνομικά σώματα να ενισχύουν τον ελεγκτικό και κατασταλτικό τους ρόλο. Οι ανακοινώσεις για τα καθημερινά πλέον ναυάγια έγιναν ρουτίνα όπως και η εικόνα του “εξαθλιωμένου μετανάστη” η οποία τρέφεται τόσο από πολιτικάντηδες όσο και από φιλάνθρωπους που δείχνουν πότε προς ανατολή και πότε προς δύση, αλλά ποτέ εδώ, για το ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή.

Προτιμούν τα κροκοδείλια δάκρυα και βολεύονται σε μια εικόνα που λειτουργεί για την προβολή ολόκληρων πληθυσμών ως θύματα. Στη βουή των ΜΜΕ που σπεύδουν να απαθανατίσουν το ταξίδι, πιο σιωπηλοί αλλά ταυτόχρονα και πιο θορυβώδης από όλους, είναι τα νεκρά σώματα, που κείτονται σε όλο και περισσότερες παραλίες του νησιού. Εικόνες πολέμου! Ενός πολέμου που μαίνεται με μεγαλύτερη ένταση, όχι κάπου μακριά από εδώ, αλλά στις παραλίες, στα χωριά, στο λιμάνι, στα κέντρα κράτησης του νησιού. Ένας πόλεμος που διεξάγεται με υπερσύγχρονα μέσα και τη συναίνεση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Οι 3450 νεκροί και αγνοούμενοι μέχρι στιγμής στα νερά της μεσογείου, έρχονται να προστεθούν στις 25.000 που είχαν ήδη εξοντωθεί τα τελευταία 20 χρόνια. Ενώ στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανεξάρτητα από την ταμπέλα που φέρουν (hot spot, κέντρα ταυτοποίησης, κέντρα καταγραφής), όσοι και όσες μετανάστες και μετανάστριες φτάνουν, συνεχίζουν να δέχονται την υποτίμηση και επισφαλοποίηση με την καταγραφή και το φακέλωμα, με τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, με ξύλο και εκφοβισμό από τους μπάτσους και με ντελικάτη μεταχείριση θεσμικής κατανάλωσης που βουλώνει συστημικές τρύπες (ΜΚΟ εγχώριες και διεθνής). Με αυτή τη διαδικασία όσοι και όσες συνεχίσουν το ταξίδι τους αλλά και όσοι και όσες θέλουν να παραμείνουν, προσφέρουν ένα άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό έτοιμο να διατεθεί σε κάθε ντόπιο και ξένο αφεντικό. Ο δρόμος του ταξιδιού άλλωστε, προσφέρει απλόχερα σφαίρες, απελάσεις και μαύρη εργασία .

Στον πόλεμο αυτό, οικονομικό και κοινωνικό, είμαστε απέναντι στους οποιοδήποτε επίπλαστους διαχωρισμούς (ντόπιοι, ξένοι, πρόσφυγες ή μετανάστες) και σε αυτούς που μιλάνε για τις ευθύνες κάποιων άλλων (σε ευρώπη ή τουρκία) προσφέροντας κάλυψη στις ευθύνες της ντόπιας κυριαρχίας. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα μέχρι την καταστροφή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης. Του κόσμου των κρατών, των εθνών και των συνόρων. Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

ΔΕΝ ΘΑ ANEXTOYME ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

ΘΑ ΕΘΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ

Musaferat

Νοέμβριος 2015

αναδημοσίευση από & ενημέρωση για το στρατόπεδο συγκέντρωση στη Μόρια της Μυτιλήνης http://musaferat.espivblogs.net/sample-page/

Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου επιλέξαμε να παρεμβούμε στο κτίριο του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια προσυγκέντρωσης για την απεργία που είχε κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Κρεμάστηκε πανώ και πετάχτηκαν τρικάκια αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Να σταματήσουμε το πόλεμο εναντίων των μεταναστών-στριών.

συνέλευση no lager θεσ/νίκη

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΗΣ ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ

ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ, 1/12 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

χαρτιά σε όλες τις μετανάστριες & τους μετανάστες

συνέλευση no lager θεσ/νίκη

Πόλεμο στον πόλεμο εναντίον των μεταναστών

Με τις μεταναστευτικές ροές προς την ευρώπη (και όχι μόνο) να έχουν αυξηθεί σημαντικά τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε έναν εντεινόμενο πόλεμο εναντίον των μεταναστών (αντιμεταναστευτική πολιτική). Στην προσπάθεια αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο, οι μετανάστριες περνούσαν κατά χιλιάδες τα ελληνοτουρκικά σύνορα με τελικό προορισμό τη βόρεια ευρώπη. Πλέον, με τις ανάγκες του κεφαλαίου να αναδιαρθρώνουν ανάλογα τη συνθήκη των συνόρων, παρατηρούμε τη στρόφιγγα να κλείνει. Η αρχή έγινε στην ουγγαρία με το κλείσιμο των συνόρων και συνεχίστηκε με φράχτες να υψώνονται στα σύνορα σερβίας, κροατίας και σλοβενίας. Ακολουθώντας την ίδια αντιμεταναστευτική πολιτική και η ελλάδα, ως κράτος μέλος της ευρώπης-φρούριο, διατηρώντας το φράχτη του έβρου αριθμεί ήδη 600 νεκρούς στα θαλάσσια σύνορά της.

Τις τελευταίες μέρες, ένα εθνικό φιλτράρισμα εκτυλίσσεται στα σύνορα ελλάδας-μακεδονίας όπου επιτρέπεται το πέρασμα μόνο σύρων, αφγανών και ιρακινών. Ο διαχωρισμός “προσφύγων” και “λαθρομεταναστών” λαμβάνει χώρα στην ειδομένη με αποτέλεσμα χιλιάδες μεταναστών να παραμένουν εγκλωβισμένοι υπό άθλιες συνθήκες. Το μόνο που έχει στηθεί είναι ένας πρόχειρος καταυλισμός -με πολλές μετανάστριες να μη χωράνε καν και να μένουν εκτεθειμένες στις καιρικές συνθήκες- ελεγχόμενος από τις ΜΚΟ. Οι τελευταίες μοιράζουν ανθρωπισμό αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες ως θύματα, δημιουργώντας συνθήκες συμμετοχικής απανθρωποποίησης. Έχοντας αναλάβει εργολαβικά τη σίτιση – μεταξύ άλλων – των μεταναστριών και μη επιτρέποντας σε άλλους να μοιράσουν δωρεάν φαγητό, τις εξοντώνουν εξωθώντας τες σε ουρές αναμονής για μιάμιση ώρα. Πρόκειται για ένα μόνο τμήμα της αλυσίδας πειθάρχησης που εγχαράσσεται στα σώματα των μεταναστών. Ο πραγματικός ρόλος των ΜΚΟ δεν είναι άλλος από την αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής η οποία στην προκειμένη κρύβεται πίσω από “ανθρωπιστικές” αντιλήψεις που επιτρέπουν το ξέπλυμα συνειδήσεων και το συνεχή διαχωρισμό μεταξύ των καταπιεσμένων, όπου “εμείς” καλούμαστε να σώσουμε τους κακόμοιρους “άλλους”.

Οι μετανάστες όμως, δεν είναι θύματα που αναζητούν την προστασία ή τη σωτηρία στα πρόσωπα φιλάνθρωπων ευρωπαίων. Υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπειά τους προτάσσουν τα σώματά τους στον αγώνα για τη διεκδίκησή της. Μαροκινοί, ιρανοί και πακιστανοί μετανάστες κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές στην ουδέτερη ζώνη ελλάδας – μακεδονίας στις 23/11 απαιτώντας ελεύθερη διέλευση στην ευρώπη. Την ίδια μέρα 10 ιρανοί μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας ράβοντας τα στόματά τους, η οποία έληξε στις 27/11. Αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες και τις μετανάστριες επί ίσοις όροις, ως ταξικά μας αδέρφια, αντιλαμβανόμαστε πως κάθε πράξη αλληλεγγύης δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν του οριζόντιου ανταγωνιστικού κινήματος.

Ενάντια στο διαχωρισμό προσφύγων-μεταναστών

Ελεύθερη μετακίνηση όλων των μεταναστριών

Να σταματήσουμε τον πόλεμο εναντίον των μεταναστών

συνέλευση NO LAGER θεσσαλονίκης  

Στις 17.11.15 η Sanaa Taleb δικάζεται για αντίσταση κατά της αρχής και φθορά ξένης περιουσίας.

Όλες/οι στα δικαστήρια της Ευελπίδων ώρα 09.00, κτίριο 2

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ

αφίσα από τη γυναικεία φεμινιστική ομάδα μπεφλόνα

νοέμβρης 2015

Αναδημοσίευση από https://athens.indymedia.org/post/1550834/

Η αιτία για την κινητοποίηση του Σαββάτου ήταν οι τρίμηνες παρατάσεις φυλάκισης που δίνονται σε  μετανάστριες που έχουν ήδη εκτίσει ένα εξάμηνο σε κέντρο κράτησης. Οι παρατάσεις αυτές είναι απροειδοποίητες και οι μετανάστριες τις μαθαίνουν λιγο πριν τη μέρα που υποτίθεται ότι θα αποφυλακίζονταν. Οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για εξάμηνη, το πολύ, κράτηση των μεταναστών πάνε σιγά σιγά περίπατο.

Οι κρατούμενες του κέντρου κράτησης Ελληνικού ετοιμάζονταν για αποχή συσσιτίου μέχρις ότου έμαθαν  το περιστατικό στο αεροδρόμιο των  Σπάτων. Μετανάστριες και μετανάστες  που αρνήθηκαν την απέλαση, μεταξύ τους πέντε συγκρατούμενές τους από τη Γεωργία, ξυλοκοπήθηκαν από τους μπάτσους. Από όσο γνωρίζουμε, δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο περιστατικό βίαιης απέλασης. Αυτό φόβισε τις κρατούμενες, που δεν ήθελαν πια να κάνουν αποχή. Ο φόβος τους είναι μην τις αρπάξουν και τις απελάσουν.

Το Σάββατο 31-10 πάνω από 50 συντρόφισσες και σύντροφοι από διάφορες συλλογικότητες μπήκαμε στο χώρο του Κέντρου Κράτησης Ελληνικού, περάσαμε την πύλη και ήρθαμε όσο το δυνατόν κοντύτερα στις κρατούμενες. Μιλήσαμε μαζί τους, ανοίξαμε πανό και φωνάξαμε συνθήματα. Βλέποντας την υποστήριξη που είχαν, οι κρατούμενες ξεκίνησαν να κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι δεσμοφύλακες όμως, εμφανίστηκαν με χαρτιά στα χέρια για να καταγράψουν ποιες δεν θα έτρωγαν. Μια κίνηση εκφοβισμού που πέτυχε την υποχώρηση των κρατουμένων μεταναστριών.

Μοναδική που συνεχίζει την αποχή συσσιτίου είναι η Sanae Taleb από το Μαρόκο. Μετράει ήδη εφτά μήνες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού, μια από τις τρεις κρατούμενες που έχουν δεχτεί το έξτρα τρίμηνο φυλάκισης, και δεν είναι καθόλου πρόθυμη να ανεχτεί να συνεχιστεί αυτή η  κατάσταση.

Ενημέρωση Κυριακής: η Taleb συνεχίζει την αποχή συσσιτίου για δεύτερη μέρα. Οι συγκρατούμενές της την στηρίζουν ψυχολογικά. Θέλησε να κάνει ενυπόγραφη δήλωση ότι κάνει αποχή συσσιτίου, αλλά οι μπάτσοι δεν την άφησαν. Της είπαν ακόμη ότι δεν θα  της επιτρέψουν να πάρει συσκευασμένα τρόφιμα ( μπισκότα κλπ.) στα επόμενα επισκεπτήρια. Οι αλληλέγγυες/ οι θα εξακολουθήσουν να είναι κοντά της.

Την Κυριακή, 18/10, η συνέλευση no lager μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες από τη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησε παρέμβαση στο λιμάνι της πόλης. Το ίδιο απόγευμα διεξαγόταν στο χώρο αυτό συναυλία για τους πρόσφυγες, στα πλαίσια της γενικότερης φιλανθρωπίας που κατακλύζει ενίοτε διάφορους «ευαίσθητους» φορείς, όπως ΜΚΟ, δήμους, εταιρίες.

Εμείς, από τη πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε την έμπρακτη αλληλεγγύη στους μετανάστες μέσα από τον αγώνα ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε να καταδείξουμε το λιμενικό, ως άμεσο αλλά και ηθικό αυτουργό εκατοντάδων δολοφονιών στη Μεσόγειο. Πετάχτηκαν μπογιές στο κτίριο που στεγάζεται το σώμα και γράφτηκαν συνθήματα στο χώρο του λιμανιού, κι αφού σηκώθηκε πανό, φύγαμε συντεταγμένα φωνάζοντας συνθήματα και παρεμβαίνοντας στη συναυλία. Μοιράστηκαν κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια.

Σε κάθε εγκληματική πράξη σε βάρος των μεταναστών, η απάντησή μας θα είναι ηχηρή:

Αλληλεγγύη στους μετανάστες

κλωτσιές στους λιμενόμπατσους!

Το κείμενο που μοιράστηκε μετά την παρέμβαση :

Οι μεταναστευτικές ροές προς την ευρώπη (και όχι μόνο) έχουν αυξηθεί σημαντικά τον τελευταίο καιρό – με κύριο παράγοντα τον πόλεμο στη Συρία. Στην προσπάθεια αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο, οι μετανάστριες συνεχίζουν να περνάνε κατά χιλιάδες τα ελληνοτουρκικά σύνορα με τελικό προορισμό τη βόρεια Ευρώπη. Με το πέρασμα από τον Έβρο να παραμένει κλειστό λόγω του φράχτη που υπάρχει κατά μήκος των χερσαίων ελληνοτουρκικών σύνορων, η ροή των μεταναστών γίνεται μέσω των θαλάσσιων συνόρων.

Τα ευρωπαϊκά κράτη για να ανταποκριθούν στις ανάγκες του κεφαλαίου για εξειδικευμένο φθηνό εργατικό δυναμικό, για λίγους μήνες είχαν μετασχηματίσει την αντιμεταναστευτική πολιτική τους προς μια φαινομενικά πιο φιλάνθρωπη κατεύθυνση. Αφού λοιπόν οι ανάγκες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου καλύφθηκαν, η εε επιστρέφει σιγά σιγά προς το κλασικό μοντέλο αντιμετώπισης των μεταναστευτικών ροών, πράγμα που σημαίνει αυστηρότερη φύλαξη των συνόρων και αυξημένη καταστολή εναντίον των μεταναστών εντός των κρατών της.

Έτσι, η στρόφιγγα κλείνει. Η Ουγγαρία κάνει την αρχή, κλείνοντας αρχικά τα σύνορα με τη Σερβία και τελικά με την Κροατία ολοκληρώνοντας το χτίσιμο του φράχτη και αναθέτοντας τη φύλαξή του και στο στρατό της. Στρατός έχει επίσης αναλάβει τη φύλαξη και σε σύνορα άλλων χωρών, όπως της Βουλγαρίας, όπου δε δίστασε να πυροβολήσει έναν αφγανό μετανάστη δολοφονώντας τον. Και στην ελληνική πραγματικότητα, όπου η συνθήκη των συνόρων συνεχίζει να δολοφονεί εκατοντάδες ανθρώπους παρανομοποιώντας τους (και άρα νομιμοποιώντας το θάνατό τους), τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν κάθε είδους μπάτσοι, με πρωτοπόρους τους λιμενόμπατσους. Το τελευταίο, και καθόλου μεμονωμένο περιστατικό, διαδραματίστηκε προχθές όπου συγκεκριμένα σκάφος του λιμενικού εμβόλισε σκάφος που επέβαιναν μετανάστες με αποτέλεσμα έφτα από αυτούς να σκοτωθούν, ενώ άλλοι οχτώ να αγνοούνται. Χθες, 17 Οκτωβρίου, ανατράπηκε ακόμα μια πλαστική βάρκα ανοιχτά της Καλολίμνου όπου πνίγηκαν τρία παιδιά και μια γυναίκα, ενώ στα τουρκικά χωρικά ύδατα πνίγηκαν άλλοι δώδεκα άνθρωποι.

Τη στιγμή που το αιγαίο γεμίζει με όλο και περισσότερα πτώματα μεταναστριών, οι ΜΚΟ, οι τοπικές αρχές και διάφοροι καλοθελητές μοιράζουν ανθρωπισμό αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες ως θύματα. Οι παραπάνω ντύνονται με το φιλανθρωπικό μανδύα προσπαθώντας να αποκρύψουν τον πραγματικό τους ρόλο που δεν είναι άλλος από την αναπαραγωγή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων η οποία στην προκειμένη κρύβεται πίσω από “ανθρωπιστικές” αντιλήψεις που επιτρέπουν το ξέπλυμα συνειδήσεων και το συνεχή διαχωρισμό μεταξύ των καταπιεσμένων όπου “εμείς” καλούμαστε να σώσουμε τους κακόμοιρους “άλλους”.

Δεν επιζητούμε σωτήρες ή διαμεσολαβητές και γνωρίζουμε πως κάθε πράξη αλληλεγγύης θα πρέπει να είναι προϊόν του οριζόντιου ανταγωνιστικού κινήματος, που αντιλαμβάνεται τους μετανάστες και τις μετανάστριες επί ίσοις όροις με τους ντόπιους: ως ταξικά μας αδέρφια. Για να ενώσουμε στην πράξη τις αρνήσεις μας με αυτές των μεταναστών.

ΟΙ ΛΙΜΕΝΟΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕ ΔΙΑΣΩΖΟΥΝ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

συνέλευση no lager θεσσαλονίκης

Οκτώβρης 2015

Ανοιχτή συζήτηση

η λειτουργία των στρατοπέδων συγκέτνρωσης

μεταναστών εργατών στην Ελλάδα

όψεις της κρατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής

παρασκευή 23 οκτώβρη

20:00

εργατικό κέντρο ξάνθης

MUSAFERAT

ΟΜΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

ΠΕΛΟΤΟ

Αναδημοσίευση από musaferat

http://musaferat.espivblogs.net/

«η πολιτική ανοικτών συνόρων δημιουργεί αδιέξοδα (…) πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα, αυτό της εκρηκτικής αύξησης των προσφυγικών ροών, οργανωμένα, με σχέδιο και ανθρωπιά. Διαχωρίζοντας τους πρόσφυγες από τους παράνομους μετανάστες, αξιοποιώντας τους πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φυλάσσοντας αποτελεσματικά τα σύνορα της χώρας».

Β.Μεϊμαράκης 17/09/2015

Συνέντευξη στο ΑΜΠΕ

«Χαίρομαι που άκουσα, έστω και μετά από 7 μήνες, για πρώτη φορά ότι ο πρόεδρος της ΝΔ διαχώρισε τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Τους πήρε 7 μήνες να καταλάβουν ότι έχουμε προσφυγικές ροές και δεν μιλάμε τους όρους του μεταναστευτικού που μιλούσαμε την προηγούμενη περίοδο»

Α.Τσίπρας 13/09//2015

Συνέντευξη στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ

Οι εικόνες των χιλιάδων ανθρώπων που κατέφθαναν φέτος το καλοκαίρι στη προσπάθεια να βρουν μία καλύτερη ζωή αποτυπώθηκαν όσο ποτέ άλλοτε στο μυαλό όλων. Εικόνες που έφεραν πόνο, ανησυχία, αμφιβολία… Χιλιάδες κόσμου ταρακουνήθηκε και προσπάθησε να ανταποκριθεί με όποιο τρόπο πίστευε ότι του αντιστοιχούσε σε όσα συνέβαιναν. Δεκάδες κινήσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας εκδηλώθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας (και όχι μόνο) προσφέροντας ένα τεράστιο γόνιμο πεδίο για να τεθεί το πλήθος των ζητημάτων που διατρέχουν το μεταναστευτικό. Ζητημάτων που το διαπερνάνε και το ορίζουν. Των ίδιων ζητημάτων που διαπερνάνε και ορίζουν την «τάξη των από κάτω».

Ένα θέμα που αναδείχτηκε σε αυτή τη συνθήκη είναι η υιοθέτηση από ένα μεγάλο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος του λόγου και των όρων της κυριαρχίας. Όροι που δεν λειτουργούν απλώς απεικονιστικά αλλά φέρουν σοβαρά ζητήματα δημιουργίας διαχωριστικών ταυτοτήτων. Βασικό εργαλείο δημιουργίας διαχωρισμών ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και αποκλεισμού κάποιων εξ αυτών είναι η ένταξη σε «προνομιακά» πεδία μίας μικρής μερίδας. Ο αποκλεισμός μερικών δηλαδή μέσω της ένταξης άλλων. Παρακολουθούμε λοιπόν εδώ και πολύ καιρό ένα μεγάλο μέρος κινήσεων αλληλεγγύης να εκδηλώνεται με τιτλοφορία «προς/στους», και διάφορα άλλα συζευκτικά, «πρόσφυγες». Έτσι, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μεγάλο κομμάτι ενός πολιτικού χώρου με παρακαταθήκη στους αγώνες αλληλεγγύης με τους μετανάστες, βρίσκεται μετατοπισμένο και εστιασμένο σε μία μερίδα εξ αυτών.

Το διαχωριστικό αυτό εργαλείο έχει χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως και στο παρελθόν. Kατά τη διάρκεια των πρώτων μεταναστευτικών ρευμάτων του 1990 κάποιοι μιλούσαν για τους ομόθρησκους βαλκάνιους μετανάστες που ήταν καλοδεχούμενοι έναντι των αλλόθρησκων που δεν χωρούσαν, ή αργότερα για «νόμιμους» και «παράτυπους» μετανάστες. Στο τώρα όμως έρχεται να εδραιωθεί ένας άλλος εξίσου επικίνδυνος διαχωρισμός. Η διάκριση έρχεται πια ανάμεσα στους «πρόσφυγες» που καταφθάνουν έναντι των μεταναστών των οποίων η είσοδος δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται. Ο όρος «πρόσφυγας» αναγνωρίστηκε νομικά μέσα από τη συνθήκη της Γενεύης του 1951 και επέβαλε υποχρεώσεις στα κράτη μέλη του ΟΗΕ για την εξασφάλιση της ασφάλειας των ζωών όσων αναγνωρίζονταν υπό το καθεστώς αυτό. Οι υποχρεώσεις αυτές έχουν μεταφραστεί σε σειρά εθνικών νόμων των κρατών αυτών που ελέγχονται για την τήρησή τους. Όμως η αναγνώριση αυτού του καθεστώτος προστασίας δεν αφορά όλους τους μετανάστες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην προσπάθεια να εισέλθουν σε χώρες της ευρώπης. Αφενός κάποιοι και κάποιες δεν πληρούν τα κριτήρια επιλογής, και αφετέρου η αναγνώριση διέπεται κατά βάση από τις οικονομικο-στρατηγικές πολιτικές επιλογές της χώρας που δέχεται την αίτηση ασύλου. Πολιτικές που πέρα από την εξυπηρέτηση σοβαρότατων γεωπολιτικών ανταγωνισμών διέπονται και από ένα πλήθος ρατσιστικών και μισαλλόδοξων κοινωνικών προκαταλήψεων. Η διάκριση αυτή φυσικά δεν αποτελεί απλώς ελληνικό φαινόμενο αλλά αναπαράγεται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Είδαμε χαρακτηριστικά την γερμανία να ανακοινώνει το άνοιγμα των συνόρων της για τη «φιλοξενία» σύρων προσφύγων ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την αυστηριοποίηση των ευρωπαϊκών διαδικασιών απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους μετανάστες. Διαδικασίες που πέρα από την εντατικοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων αποτροπής εισόδου στα συνοριακά περάσματα θα περιλαμβάνουν τον άμεσο επαναπατρισμό όσων δεν δικαιούνται άσυλο και για όσους αυτό δεν είναι εφικτό ένα νέο καθεστώς συνεχιζόμενης κράτησης στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στην ελλάδα επανειλημμένα και τα δύο κυρίαρχα κόμματα αλλά και σχεδόν το πλήθος των θεσμών στέκονται πάνω στη διάκριση αυτή αναπαράγοντας τους διαχωρισμούς αυτούς. Οι διαχωρισμοί όμως αυτοί δεν μπορούν να αναπαράγονται από το ίδιο το ανταγωνιστικό κίνημα. Διάφορα κομμάτια προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη συναισθηματική φόρτιση της εικόνας του πρόσφυγα πολέμου, για να αντλήσουν μία πρόσκαιρη κοινωνική συμπάθεια. Κάποιοι άλλοι πατώντας πάνω σε αυτές τις εικόνες προσπάθησαν αναδεικνύοντας τον πρόσφυγα ως το υποκείμενο αλληλεγγύης να αναδείξουν το καταστροφικό πρόσωπο ενός παγκόσμιου συστήματος εκμετάλλευση. Άλλοι τέλος απλώς βρέθηκαν εγκλωβισμένοι μέσα στο διάλογο που έθετε η ίδια η κυριαρχία αδυνατώντας να ξεπεράσουν τους όρους με τους οποίους αυτός τιθόταν. Η αναπαραγωγή όμως και η αδιάκριτη χρήση των διακριτών αυτών όρων ήρθε να ενισχύσει την κατοχύρωση στο κοινωνικό συνειδητό μίας διάκρισης που στρέφεται απέναντι σε ένα από τα πιο υποτιμημένα κοινωνικά κομμάτια. Σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων που έφταναν αλλά και άλλων που βρίσκονταν χρόνια εδώ εισάγεται έτσι εκ του παραθύρου η αμφισβήτηση του δικαιώματος στη διαμονής τους.

Η έκφραση της αλληλεγγύης δεν μπορεί να εκφράζεται μόνο σε μερίδα από τους ανθρώπους που φτάνουν. Δεν μπορεί να αφορά μόνο ούτε τους «αναγνωρισμένους» ως πρόσφυγες αλλά και ούτε όσους βλέπουν την ελλάδα ως σημείο διέλευσης. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να γνωρίζει τέτοιες ταυτότητες.

Στεκόμαστε δίπλα σε όποιον-α έχει ανάγκη και αγωνιζόμαστε μαζί για να δώσουμε ένα τέλος στον κόσμο της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και της ιδιώτευσης.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών

Ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας

Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης…