Συγκρότηση συνέλευσης No Lager Θεσσαλονίκης
Η συνέλευση No Lager Θεσσαλονίκης συγκροτήθηκε με κεντρικό άξονα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, έχοντας διαπιστώσει έλλειμμα κινηματικής ανάλυσης και δράσης ενάντια σε αυτό το βασικό εργαλείο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αφορμή της συγκρότησής της είναι η πρωτοβουλία της συνέλευσης No Lager των συντροφισσών και συντρόφων στην Αθήνα, οι θέσεις της οποίας αποτέλεσαν το αρχικό πλαίσιο συνάντησης για τη δημιουργία της συνέλευσης της Θεσσαλονίκης.
1. Τι είναι
Είναι μια συνέλευση ατόμων που δραστηριοποιούνται στο κίνημα και όχι μια επιτροπή ή ένα συντονιστικό ομάδων. Είναι μια συνέλευση που επιθυμεί να έχει μια συνεχή, εμπεριστατωμένη και σε βάθος χρόνου ενασχόληση. Για το σκοπό αυτό, κρίθηκε πιο λειτουργική η μορφή της συνέλευσης ατόμων και όχι εκπροσώπων (στη συνέλευση ωστόσο συμμετέχουν επίσης εκφραστές ομάδων με ήδη διαμορφωμένες θέσεις για το ζήτημα).
2. Πώς λειτουργεί
Σκοπός της συνέλευσης είναι η θεωρητική επεξεργασία, η κυκλοφορία πληροφοριών, η δικτύωση με αντίστοιχες πρωτοβουλίες και άτομα και η οργάνωση δράσεων ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καθώς τα άτομα που αποτελούν τη συνέλευση συμμετέχουν σε διάφορες κινηματικές συλλογικότητες, τις ενημερώνουν για τις δραστηριότητες της συνέλευσης και την επανατροφοδοτούν με το δυναμικό των απόψεων και των προτάσεων δράσης των συλλογικοτήτων, οι οποίες δεσμεύονται να ενισχύουν τη δραστηριότητα της συνέλευσης. Η εσωτερική αυτή διεργασία στο πλαίσιο του κινήματος, επιλέχθηκε καθώς σε πρώτο βαθμό θεωρείται αναγκαία η εμβάθυνση και η ανάδειξη του ζητήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε θέμα αιχμής στο εσωτερικό του κινήματος, ώστε η δημόσια απεύθυνση και δραστηριότητα στη συνέχεια να είναι πιο συνεκτική και συλλογική.
3. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν την πιο χαρακτηριστική έκφραση του ολοκληρωτισμού. Μαζί με την κατασκευή εσωτερικού εχθρού, είναι το πιο αναγνωρίσιμο εργαλείο του φασισμού με την ιστορική του έκφραση. Δεν συμμεριζόμαστε την λογική «ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους άλλους, μετά για όλους». Δεν αντιτασσόμαστε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί «μετά θα έρθει η σειρά μας», αλλά αναγνωρίζουμε τον αγώνα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως κεντρικό μέτωπο του κοινωνικού πολέμου, αφού αποτελούν το μεγαλύτερο όνειδος για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πιο βίαιη επίθεση στην ταξική σύγκρουση και η ίδια η ύπαρξή τους αναγγέλλει την έλευση του φασισμού.
Είμαστε οι «άλλοι», αλλιώς δεν είμαστε τίποτα.
4. Το «μεταναστευτικό» – τότε και τώρα
Τα χρόνια της ευμάρειας, η υποτιμημένη εργασία των μεταναστών αποτέλεσε το κάρβουνο στην ατμομηχανή της «ανάπτυξης» και του «θαύματος» της «ισχυρής Ελλάδας». Επί δύο δεκαετίες καλλιεργήθηκε πάνω στις λεηλατημένες ζωές των απαγορευμένων εργατών ένας διάχυτος ρατσισμός, που εμπότισε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η παρανομοποίηση, η πολιτική των συνόρων, ο εξευτελισμός των μεταναστών από τις δυνάμεις καταστολής και από κάθε λογής δημόσια υπηρεσία, μαζί με τη βαρβαρότητα όχι μόνο από τους μπάτσους αλλά και από μικρά και μεγάλα αφεντικά, προσέφεραν στο σύστημα της εκμετάλλευσης δύο δεκαετίας άγριας λεηλασίας. Εκείνα τα χρόνια οι μετανάστες ήταν είτε αόρατοι, είτε ταυτισμένοι με την εγκληματικότητα, μέσα από την κρεατομηχανή των ΜΜΕ, που παράλληλα με την εξαθλίωση των μεταναστών προωθούσε την εξαχρείωση του εθνικού κορμού.
Με την έλευση της κρίσης, οι μετανάστες, ως το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο. Στο πλαίσιο της καταστροφής της ζωντανής εργασίας, ως αναγκαίου σταδίου του καπιταλιστικού κύκλου καταστροφής και «ανάπτυξης», οι απαγορευμένοι εργάτες έγιναν πια περιττοί ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Ο ρόλος που τους ανατέθηκε ήταν άλλος: διαφημισμένα θύματα του καθεστώτος εξαίρεσης, άνθρωποι – σκουπίδια, βορά για το μίσος της φτωχοποιημένης κοινωνίας.
Η αρχή έγινε με τις «επιτροπές κατοίκων», ενώ στη συνέχεια οι φασιστικές συμμορίες στήθηκαν χάρη στις επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες. Τα κέντρα κράτησης, η ύπαρξη των οποίων για χρόνια κρυβόταν επιμελώς, έγιναν σημαία της ρητορικής μίσους του θεσμικού φασισμού, που -καθόλου τυχαία- πρώτα ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να τα μετονομάσει στη συνέχεια -αφού το μήνυμα είχε δοθεί- σε «κλειστούς χώρους φιλοξενίας». Η επιχείρηση Ξένιος Δίας ήρθε συμπληρωματικά ως μια μαζική διαχείριση πληθυσμού ολοκληρωτικού χαρακτήρα (μόνο στην Αθήνα έγιναν 77.526 προσαγωγές οι οποίες στη συντριπτική τους πλειονότητα αφορούσαν «νόμιμους» μετανάστες, o αριθμός των χωρίς χαρτιά που συνελήφθησαν ήταν 4.435), ενώ οι στρατιωτικού τύπου εκκαθαριστικές επιχειρήσεις συνοδεύτηκαν από μια τυπικά φασιστική φρασεολογία περί υγιεινής (περιγραφή των 300 μεταναστών απεργών πείνας ως «υγειονομική βόμβα», δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών εκδιδόμενων).
5. Προς μια κινηματική απάντηση
Το κίνημα που ήταν πάντοτε στο πλευρό των μεταναστών, τα τελευταία χρόνια μοιάζει να σιωπά σαστισμένο. Και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που οι μετανάστες όχι μόνο δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση αλλά απαντούν δυναμικά. Εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κινητοποιήσεις των μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα, διοργανώσεις πορειών με πρωτοβουλία μεταναστών (στη Θεσσαλονίκη το Φλεβάρη του 2013 ως απάντηση στο θάνατο του Babakar N’Diye και τον περασμένο Απρίλη για τα γεγονότα στη Μανωλάδα). Αγώνες που έρχονται να προστεθούν στις κινητοποιήσεις των μεταναστών μικροπωλητών, στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών, στην απεργία των αιγύπτιων ψαράδων στη Μηχανιώνα, στον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα, στην απεργία πείνας των 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά το 2008 κ.ά.
Τα περασμένα χρόνια το κίνημα οργάνωσε πορείες αλληλεγγύης στους μετανάστες, No Border δράσεις κλπ. Στις τελευταίες εξελίξεις, όμως, μοιάζει να αδρανεί, με λαμπρή εξαίρεση τις δράσεις συντροφισσών και συντρόφων σε γειτονιές της Αθήνας όπου πραγματοποιούνταν ναζιστικά πογκρόμ.
Μέχρι τώρα η εναντίωση στα στρατόπεδα ήταν βαθειά συντηρητική και αντιδραστική (μετανάστες = βρωμιά, μακριά από μας τα σκουπίδια) και ως αντίλογο είχε είτε μια έκφραση φιλανθρωπίας (όπως έγινε μετά την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα) είτε μια κυνική επίκληση αναγκαιότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης για ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Βέβαια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συμπληρωματικά στο βασικό τους ρόλο, αποτελούν και μια τεράστια μπίζνα για «απορρόφηση επιδοτήσεων της ΕΕ», ενώ η ανάπτυξη χιλιάδων μπάτσων στη Θράκη με την επιχείρηση Ασπίδα καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τα διαφυγόντα κέρδη που προκαλεί η διάλυση των ΑΕΙ και η φυγή των φοιτητών.
Η θεσμική αριστερά, που για χρόνια αντιμετώπιζε το «μεταναστευτικό» στο πλαίσιο της «πολυπολιτισμικότητας και της ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας», καθώς μετατρέπεται σε κυβερνητική αριστερά θεωρεί ότι η -διακριτική πάντα και συγχρόνως κινηματικά προσχηματική- αναφορά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωράει μια χαρά στο «ριζοσπαστικό» της προφίλ (βέβαια οι μετανάστες δεν χωρούσαν στο λαϊκισμό των πλατειών). Απέναντι στον ολοκληρωτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έχουμε ένα μίγμα αιτήματος εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, φιλανθρωπίας, βελτίωσης συνθηκών κράτησης και πολιτικάντικου καιροσκοπισμού (κάνουμε όσα χρειάζονται για να μην μπορεί να πει κανείς πως δεν ασχολούμαστε, αλλά δεν το κάνουμε και κεντρικό ζήτημα).
Βεβαίως η κριτική στη θεσμική/κυβερνητική αριστερά ή στα εκφασισμένα τμήματα της κοινωνίας είναι ένας εύκολος τρόπος για να κρύβεται η δική μας κινηματική γύμνια…
Επί χρόνια οι μετανάστες αντιμετωπίζονταν ως αόρατοι, προς όφελος μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, που κάλυπτε τα σε βάρος τους εγκλήματα με ένοχη σιωπή. Καθώς η υποτίμηση της εργασίας παίρνει τη μορφή της οργανωμένης καταστροφής της, η εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνού εργατικού δυναμικού μεταλλάσσεται σε εξολόθρευση της ανθρώπινης υπόστασης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν έμβλημα του ολοκληρωτισμού.
Αυτή η επίσημα ανακηρυγμένη πολιτική κάνει τους μετανάστες ορατό παράδειγμα για όλους. Η επίσημη ρητορική του καθεστώτος (η οποία δεν διαφέρει από εκείνη των νεοναζί), λίγο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την κήρυξη του «κρατικού αντιφασισμού», υπαινίχθηκε με σαφήνεια πως η πολιτική του αποδιοπομπαίου τράγου έχει μέλλον: όταν μας τελειώσουν οι μετανάστες, υπάρχουν πάντα οι Ρομά.
Το έγκλημα είναι ορατό. Καιρός να γίνει ορατή και η απάντηση.
Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Χαρτιά σε όλους τους μετανάστες!
